Ellerini uzun bir zamandan sonra ceketinin ceplerine daldırdı . Koca bir ilkbahar , sonu gelmez bir yaz geçmişti sonunda . Huzur , ruhunun odalarından birine aniden sızdı . Kıymetli bir dostun elini , uzun zamandan sonra sıkmak kadar sıcak bir his uyandırdı bu durum yüreğinde . Ceketinin fermuarını bir zırhı kuşanırcasına güvenle çekti . Rüzgar düşmanı değil , sadık bir dostuydu aslında . Onun peşine takılıp yolculuğuna karışmasından oldukça da haz alırdı . Ancak kışı küçümsemeyecek kadar da gücüne saygı duymayı biliyordu . Ağaçlara tutunamayan onca yaprak gibi savrulacağını da biliyordu yollarda . Ruhunda , duygularında yaşanmış depremlerin enkazı varken bir dosta ihtiyacı vardı . " Bir ceket insanı rüzgar dışında neyden koruyabilir ? " sorusuna verecek çok cevabı olan biriydi . Koskoca dünyasını , kendisinden daha büyük bir dünyadan saklayan bir dosttu ceketi . 21 gram , toz grisi gömleğini saran sadık bir arkadaş . Aylar boyunca dolabın bir köşesinde beklese de , sadakatinden ödün vermeyen bir yoldaş . Omuzlarında her daim var olan bir dost eli . Titreyen kalbine saygı dolu ikinci bir kafes . İçinde bulunulması zor ortamlardan uzaklaşmak istediğinde koşulsuz , onunla beraber gelecek tek gerçek parçasıydı . Ömrünce sarıp sarmalamaktan vazgeçmeyecek tek varlığı . Savrulan adımlarına aldırış etmeden kopup gidişine saygı gösterebilecek kurtarıcısı . Uzaklaşmaya karar vermiş ruhunda var olan tedirgin havayı , cesaretlendiren bir dost aklı . Tüm farkındalıklarını kuşanıp , gözlerinden süzülen yaşlara rağmen donukluğunu kaybetmeyen cam keskinliğinde bakışlarıyla ceketini süzdü . Daha sıkı sarıldı kendisine . Peşine haylaz bir çocuk gibi şımarmış rüzgarı da alıp bilmediği uzaklara doğru yürümeye başladı . Nereye gittiğini bilmiyordu  ancak nelerden uzaklaşması gerektiğinin oldukça farkındaydı . Bir kaplumbağa gibi evi kendi ruhunun sırtında , öylece uzaklaştı ...