Yeni bir gün mü yoksa yine bir gün mü ? Birkaç harfin yer değiştirmesiyle o kadar çok şey değişiyor ki insanın hayatında . Bir şeylerin tekrarına açılan göz kapakları , pişmanlık duygusunu ruha saçarken , taze bir güne uyanmak , mutluluğun varlığına insanı inandırabiliyor . Birbirini tekrarlayan aynı vasat zamanların arasında nefes almak , içinde bulunduğu kafeste , ruhu daha da tutsak , daha da sıkışmış ve çaresiz hissettiriyor . Hayatın kendisi değişirken , koşullar , insanlar , mevcut sistemler ve zorluklar , sen bir türlü değişemiyorsan ve aynı ruh ile tekrar tekrar doğuyorsan bir sonraki güne , bir batağın dibine doğru sürükleniyorsun öylece . Gözlerini kapattığında da aynı karanlık karşında olmaya başlıyor , açtığında da . Her şeyi ezberlediğin şekilde yapmak , yapabilmek kırıştırıyor ruhunun ütüsünü . Korkunç , vahşi bir düzenin , bireysel saygısını yitirmiş sabit bir çarkına dönüşüyorsun öylece . Duygularının ihtiyaçlarını karşılayamayan , insanın bol olduğu halde , insanlığın mumla arandığı koşulların , her bir anını ezbere bilip , bu yolun dışına çıkamayan bir parçasına dönüşüyorsun . Önceden utandığın onca şeyi normalleştiriyorlar ömründe . Tepkilerin azalıyor , bir şeylerin kabullenildiği tek yapıyı , kurallar bütünlüğü , sistem koşulları , yapman gerekenler olarak fırlatıyorlar önüne . Fikirlerin , aykırılık olarak görülüyor . Sus diyorlar ya da ağzımızdan konuş . Bizimle aynı dili paylaş ya da yok ol . " Sen neden diğeri gibi değilsin ? " diye soruyorlar . Birileriyle kıyaslanıyorsun . Aynı kişi olmadığımızı gördükleri halde , dahil olduğumuz onca yerden , onlara ne kadar benzediğimize ya da benzemediğimize göre ayıklanıyoruz . İçinde yaşadığımız hayat " Bizlere " değil " Onlara " ait oluyor . Bir yerinden tutunabilmek için akıp giden zamana , buna bile saygı duymak zorunda kalıyoruz . Yapılan onca şeyin özümüze hakaret sayıldığını bilerek ve kabullenerek . Yeni günlerimiz azalıyor , yine günlere uyanıyoruz . Yine aynı günlere . Hayatın tatlarından uzakta , bireyselliğimiz kayıpta , basit ihtiyaçlarımızın , lüks ve keyfi şeylere dönüştürüldüğü , kolaylıkla ulaşmamız gereken onca şeyin hayalleştirildiği ve hedeflerimiz kılındığı günlere uyanıyoruz . Bırakın kendimize ait özel alanları , kendimize ait bir ruhumuz bile bırakılmıyor . Aynı vasat güne dinlenip dinlenip uyanıyoruz . Dinleniyoruz dediysem de , o da sadece görüntüde . Nefes almadan , huzura kavuşmadan , sadece ayakta durmaya yetecek kadar . Aynı vasatlığın aynasının karşısına geçiyoruz . Aynı zayıflığa karşı daha zayıf durarak güç katıyoruz . Yaşamak yerine , vakti eziyoruz günlerin içerisinde . Üzülerek söylüyorum ki yine bir güne uyanıyoruz , yine bir güne ...