" Korkuyor muyum ? " diye sordum kendime uzunca bir zamandan sonra . Bende bir gariplik var dedim . Ceplerime daldırıp ellerimi " Burada olabilirler mi acaba ? " diye iyice aradım kaybolan duygularımı . Gariptir ki , yanından ayrılırken içimi garip bir hüzün saran , her bir damlası , yüreğimden süzülmüşçesine sevdiğim o denizde ve gün batımında , ilk kez bu kadar sessizdi ruhum . Ait olmadığım her yerde hızlanan adımlarımı frenlemeye çabaladım " Burası senin ömrünün bir parçası , hatırlasana ! " dedim kendime . Sessizliğini , ruhuma aşık etmiş umursamaz yanım dinlemedi bu sesi . Adımlarım benden bağımsızca aykırı ve hızlıydı . Gözlerim kalabalıktan kaçmayı sevdiklerinden uydular bu umursamazlığın tavrına . Aniden devrilip bıraktılar huzuru aramayı . Her yerde dolanan insanlardan doğmuş vasat kalabalık , sağı solu kazılmış yollar ve eskisi gibi olamayan her şey ile birlikte , bunların içerisine kendimi de katarak , anlamsızlaştığını fark ettim her şeyin . Oturup iki dakika , soluklanmadım bile . Aklıma hiçbir şey gelmedi , hiçbir umut uyanmadı ruhumda . Her yerde gezinen aşıklar bile sevgiyi anımsatmadı bana . Anı yok , hatıra yok , maviyle beliren huzur yok . Yabancı bir adam , kaçmaktan başka bir şeyi hatırlatmayan bir ses , geri dönülmez bir boşluk her şey özünü yitirmiş . Kaç gündür , kendimi bulacağımı düşünerek varmam gereken son kalelerimden biri olduğunu düşündüğüm yer bile , evim olmaktan vazgeçmiş ne acı . Huzur yerine daha büyük bir kayıp topladım enkazından . Ömrümden bir şeyler daha döküldü . Solgunlaştı bir renk daha siyahın içerisinde duygusunu yitirip . O denizin mavisi önemliydi , göklerin siyahtan önceki pastel kızılı . Bir şeyler daha gömüldü siyaha , bir şeyler daha ...