vapur denizin ortasında

kadıköy vapuru

hayat daha ne kadar güzel olabilirdi ki

nemli camdan denizi izliyorum

İnsanlar konuşuyor

fısıltıların arasından seni görüyorum

güzel

hala güzel denizi izlemek

hala güzel gözlerini görebilmek

iki dudağının arasından

ismimi duyabilmek

denizi izlerken

seninle buluşabilmek

 

Kadıköy vapuru

nemli camdan şehiri izliyorum

birazdan ineceğim

seyyar satıcılar bağırıyor

halay çeken gençler

mini etekli kız

başörtülü teyze

bu kültür şokunun çevresinde

gözüm seni arıyor

bulamayıca endişeleniyorum

endişelerim var

endişelerimin üstüne neşe katıyorsun

sanki bulursam bütün endişelerim bitecekmişcesine

seni arıyorum

çingene abla çiçek uzatıyor

ama sen yoksun

 

kadıköy vapuru

beşiktaşa geri dönüyor

seni kaybettim

kıta değiştirmem gerek

yol uzak ve ıslak

ben daha küçüğüm diyorum

gidemem

rica edersem belki sen gelirsin

küçüğüm ben yorulurum

belki düşerim

hata yaparım

özel değilim

önemsiz isteklerim

belki sen gelirsin

ben yenilirim

belki sen kazanırsın

kadıköy meydanında beklersem

yine vapurun arkasıdan bakar mıyım?

son sefer miydi yoksa?

sabahı beklerim

yoksa beklememeli miyim?

 

Kadıköy

kayboldum

bu sefer yalnız

anladım benimle değil artık bedenin

buna değil hüznüm

artık yalnızca kendime yalnızım

iki kişilik yalnızlık ruhumu kalabalıklaştırıyor

 

kadıköy vapuru

denizin ortasında sürükleniyor

insanlar konuşuyor

sen yoksun