Çok Sevgili Kafka,

İhtiyaç duyuyorum. Gün içinde, elimi yıkarken, uzanırken, adım atarken günlük rutininizi tahmin etmek gibi küçük oyunlar oynuyorum. Okulda mıdır? Okulun merdivenlerinden mi çıkıyordur şuan? Kulağında kulaklık var mıdır? Varsa hangi şarkıdır günü kurtaran? Hep kaybettiğim tatlı bir oyun bu. Beni sorarsanız tam anlamıyla aynıyım. Hiçbir şey değişmedi. Siz konusuna gelirsek asla, asla umutsuz değilim. Bu o kadar basit bir şey değil. Geleceksiniz bir gün biliyorum. Biliyorum ama nasıl affedeceğim? Suç işlemediniz, hata yapmadınız ama nasıl affedeceğim? Bu kırgınlık, size karşı duyduğum merhametle, sevgiyle yarışabilir mi? Saçmalıyorum. Size varolan bu hislerle her türlü aptallığı yapabilirim. Biliyorsunuz yapabilirim. Her halükarda size, söylediklerinize, şarkılarınıza, hissettirdiklerinize değer. Kafka, nasıl biri? Güzel, akıllı ve oturaklı mı? Bana söylediğiniz ilk sözlerden birinde -henüz ben sizi tanımıyorken- hanım hanımcık kelimesini kulanmıştınız. Öyle mi? Mutlu olacağınızı bilmek istiyorum. Eğer bir şekilde bu defter öylece tamamlanacaksa, buna değmeli. Sizden tek ricam bu. Mutlu olmayacaksanız, hiçbir anlamı yok. Bir gün göremeyeceksem, hiçbir anlamı yok.

Aramızdaki kilometrelerin bir gün sizi bir başkasına götürecek yol olduğunu biliyordum. Hep biliyordum ama unutmuşum bu sevimsiz ihtimali. Yadırgamam, suç, atmam, incitmem asla sizi. Yol arkadaşım, dert ortağım, hiç şüphesiz söylüyorum; yeryüzünde beni masum, temiz, yeni doğmuş bir bebek kadar günahsız hissettiren tek şey siz ve cümlelerinizken, şimdi onu kıskanıyorum. Seveceksiniz, elini tutacaksınız, güvende hissedecek. Şimdi ne yapacağım? Bu kalpsiz, pislik, suçlu hissini kim alacak benden? Kafka, senin desteğin olmadan kendimi nasıl affedeceğim?
Kendimi nasıl affedeceğim?
Kendimi nasıl affedeceğim?
Kendimi nasıl?