Geriye ne kaldı bilmiyorum . Hayat , bazen heyecanla alınmış bir kitabı bitirmek gibi yaşanıyor . Heyecanla dolu olayların arasından geçiyorsun , merak duygusu ile yaşıyorsun uzunca bir zaman boyunca , yeni karakterler çıkıyor karşına ve hikayede tamamladıkları bir rolleri oluyor , güzel mekanlar betimleniyor gözlerinin önüne , olaylar bir noktada kopuyor , daha derin bir noktada birleşiyor , detaylar keşfediyorsun bu sırada . Bir dünya dolusu detay . Garip hayal dünyalarına ve farklı ruhların oluşturduğu evrenlere dalıp çıkıyorsun . Birilerinin dostu ya da düşmanı oluyorsun . Tarafsız başlıyorsun , taraf olmayı öğreniyorsun . Ayrışmalar , çatışmalar , çözümler ve çıkarlar . İncinmişlik ve ardından bir süre çıkarsızlık . Anlamları birbirleri ile çarpıştırıyorsun büyük bir sahnede , yeni anlamlar fışkırıyor aniden . Her şeyin anlamını araya yemin ettiğin zamanlarda ise ruhunu kaplayan koca bir anlamsızlık . Kitap sayfalarında var olduğu gibi birbirini takip eden bir sürü durum ve sonuçları . Fakat bir noktada yaşanacak her şey çözümlenmiş gibi sonuna varıyorsun . Tüm gizemleri çözmüşçesine bir pes etmişlik . Son sayfasındaymış ve her şeyi tüketmişçesine , sadece arada bir kapağına bakıp , içerisinden birkaç şey hatırlamaya çalıştığın bir yapıya bürünüyor hayat . Anımsadığın tecrübeleri koyuyorsun ceplerine , onlarla devam ediyorsun aynı güne . Bir yeni gün değil , tekrar tekrar ezberlenmiş satırların arasında çevirdiğin bir oyun oluyor . " Bunu dünden biliyorum ve aynı zamanda yarından ... " tarzında bir sayfa kurcalama döngüsüne giriyor işte . Sadece , arada " Bu sayfaları hangi zihniyetle okudum acaba ? Farkında mıydım ? " diyerek tekrar bakmak istiyorsun . Onun dışında , yeni bir olay gerçekleşmiyor sayfalarında . Zamanında , aklının ermediği birkaç bir şey uyanırsa gözden geçirirken kazancın o oluyor bir daha aynı günü yaşayınca . Kendini durmadan tekrarlayan bir filmi , karıştırdıkça yıpranan , kırışmakta olan sayfalarda , tekrar tekrar okuyorsun . Gözlerinin önünden defalarca kez geçiyor ve gittikçe müdahale etmekten çok , monoton akışına dalıp gidiyorsun . Eskimiş , unutulmuş her şey gibi çürüyüp gidiyor öylece . Bu alışılmış sayfalar heyecandan arınıyor zamanla . Tüm ruhunu iki dudağın arasından çekip koparan başka bir ruh varmış gibi soluyor hayat . Her daim aynı taze renkler kalmıyor üzerinde . Baharı beklerken bir zamanlar , sonsuz bir gece çöküyor üzerine . " Tazem " diye sevdiğin ruhunda , bir kuzgunun karartı gözleri ve donuk bakışları . Son sayfalarda yaşanan bir hayatın ürkünç yansımaları var oluyor . Başlangıç beklediğin onca yarının önüne , bir nokta ile koca bir engel koyulmuş gibi . Adımını atsan aşılacak bir engel gibi duruyor ancak tüm cümlelerin sonunu getirebiliyor . Hayat son sayfaya vardığın vakitlerde , gerçekten çekilmiyor ...