Sayın Kafka;

Günler geçtikçe size hitaplarım, hatta sadece hitap da değil, o güzel yeriniz resmileşiyor. Hayatta da böyledir, ihtişamlı olan ne varsa gizlidir, resmidir, cam duvarlar arkasına hapsedilir.

Size hiçbir zaman gerçekten kızmadım. Kızmaya hak da görmedim kendimde. Aramızdaki 943 kilometre bana sus dedi. Elimi kolumu sıkı bir gemici düğümüyle bağladı. Benim hayatım bildiğiniz gibi. Arınmaya çalıştığım bir ruhum, toparlamaya çalıştığım yazılarım, bitirmeye çalıştığım bir okulum ve bir de siz, siz varsınız. Hayatıma insanlar girip çıkıyor, öylece bakıyorum, artık yaralamıyor. Körelen ne varsa sizinle toparlıyorum. Bir insanın en çok ihtiyaç duyduğu şeyi düşünüyordum. Anlaşılmak olduğu sonucuna vardım. Çok kötü şeyler yapmışsam, bunun anlaşılması ve affı tekerrür etmemesine mi bağlıydı? Peki ya o zamanın şartları? Bir şeyden emindim; bu kötü şeyler sadece bana zarar vermişse, hala iyi bir insanım demektir. Kimseye hesap vermeyecektim, kimseye boyun eğmeyecektim. Başka türlü bu bataklıktan elimi uzatamam size. Eğer olur da bir gün tutarsanız benim de tutunacağım bir şey kalmayacak artık biliyorum. Güzel olan ne varsa gizde saklı. Yine de bir gün küçücük göz kapaklarınıza dokunacağım.

Çünkü seni seviyorum. Evet seni seviyorum. Saçını gözünü değil asla. Bir daha kim içime bakacak? Anlattıklarımı umursayacaklarına nasıl inanacağım? Kim bedelsiz kuracak cümlelerini? Her şeyi küçümsüyorlar. Her şey bu kadar basit mi? Olmadığını sen öğrettin bana. Kafka, seni gördüm. Tebessümünü gördüm. Yerinde duramayan bir çocuk gibiydin. Ellerin yanağına, kulağına, gözlerine gitti hep, yerinde duramadılar; izledim seni. Yine yalan söylüyorum, bakamadım ki yüzüne. Hainlikti bu istediğim ama kırmadın beni. Hiç kırmazsın zaten.
-Seni hiçbir zaman unutmayacağım-
-Sen çok güzelsin-
Ben güzel değilim, güzel olan her şey geride kaldı. Bir şeyleri hissettiğime inandırıyorum kendimi. Bu da benim küçük oyunum. Herkesin bir albayı vardır Sevgili Kafka, benim her adımım seni arıyor. Çok sev! Çok mutlu ol! Sen gülmelisin. Ben yine dayanamam, bulaşırım hayatına. Dokunur kaçarım zamanına. Bana bir masal verdin, zamanlaman mükemmeldi. Tek korkum, inan tek korkum bir gün uykudan uyandığımda senin sözlerini aramak. Tamam adileşeceğim; düpedüz kıyaslamak seni. Öyle bir insan olur muyum? Olursam kimse kızmasın bana bu senin suçun. Seni suçluyorum. Alalade bir insana böyle hissettirilmez. O cümleler kurulmaz. Mutlu ol Kafka n'olursun. Beni sana bağlayan ipi sımsıkı tutuyorum.