Görmediğim acılarda boğuluyorum, duymadığım çığlıklarla sağır oluyorum. Zihnime yerleşen her düşünce, kalbimi biraz daha acıtmaya başlıyor. Hissetmeye başlıyorum sonra; insanların kalplerini yaralayan her acı, düşüncelerimin her köşesinde kendisini hatırlatmaya başlıyor.
Başı bir kez okşanmamış çocuğun içindeki sevgi özlemini, ailesine sarılmanın nasıl bir duygu olduğunu bilmeyen çocukların hissettiği duyguları hissediyorum. Bir günlük ömründe bile öldürülmek istenilen kelebeğin korkusu yerleşiyor yüreğime.
Birilerinin umudunu kaybettiğini, acıların içinde kimsesiz kaldığını hissediyorum. Yapayalnız, tutunacak kimsesinin kalmadığı o insanın yalnızlığı odama doluyor.
Sevdiği kişiden güzel bir söz duymamış insanların kalp kırıklıkları, doğum günü hiç kutlanmamış o insanın kalbindeki sızı düşüncelerime eşlik ediyor.
Sarılacak biriye ihtiyaç duyanların, saçlarının bir tutam sevgiye ihtiyacı olduğunu hissediyorum. Hayalleri acımasızca kırılan bir kadının, hayallerini toplamaya çalışırken ellerinin kesildiğini fark ediyorum.
Acılar içindeki her insanın ruhları sonsuz bir yalnızlığa göç ediyor.
Bize de bu dünyada; ruhsuz, sevgisiz soğuk bedenler kalıyor. Sevgiden, güzel bir iltifattan mahrum bir bedenle ömür geçirmeye çalışıyoruz. Yaşadığımız her gün biraz daha ölüyoruz; bizi terk eden ruhumuz, bizi izlerken biraz daha ölüyor.
Yorum Bırakın