Sevgili Arkadaşım,

Mutlu olabilmek için, mutlu olacağın başka şeylerden feragat etmek ne kadar doğru olabilir? İsteklerin savaşı diyelim bu duruma. Savaş henüz başlamış sayılmaz ama benim de henüz bir stratejim yok. Hüsran kaçınılmaz, zafiyet muhtemel. Bir gazi olarak çıkacağım bu savaştan sonra aklımı kaybeder miyim? Bir askerin vatanına bağlılığı gibi bağlı olduğum hayaller hor görülürse, kınanırsa, yolu kesilirse, kalan inancım beni dünya sevgisiyle ne kadar kuşatır? Kafka, belki de hayat vazgeçtiklerindir. Ama bir ihtimaller ordusuna karşı nasıl galip çıkabilirsin ki? Buna zamanımın ve enerjimin yeteceğine inanmıyorum. Talihim de bir o kadar yanımda olmayabilir. Gülünç bir şekilde bana savaşı kazandırtabilecek tek şey bir çift at gözlüğü. Bütün yarışların aksine bu sefer görmeyen kazanır, bilmeyen kazanır, önündeki yolla yetinen, kazanır. Kafka, belki de hayat önündeki yolların her birini sevince güzeldir. Aslolan sevmektir. Eğer bir gün bunun yanıtını bulursam herkese öğreteceğim. Eğer anahtar sevgiyse, herkesi, kapısıyla küs olan herkesi güldüreceğim.

Şimdilik düşlediğim dünyadan adım adım uzaklaşıyor gibi hissediyorum. Yoksa yeterince düşlemedim mi? Bu Leylalığı ben mi istedim gerçekten? Hayatın anlamını küçük saklı bir acı mı sandım? Öyle midir? Değil midir? Bazı geceler kendime kuytu bir köşe bulacağım belki de. Susmayı maharet bileceğim. Erdemi ve acizliği karıştıracağım birbirine. Kalan zamanlar bana yetecek mi? İnsan kendini kaç yaşında tanıyabilir bilmiyorum. Olmak istediğiyle olduğunun savaşı ne zaman biter bilmiyorum. Kim galip çıkar? Bilmiyorum, belki kimse, hatta belki savaştan kaçanlar da vardır. Kafka, o kadar çok belki diyorum ki, bütün belkiler karşıma dizilip bana cephe alsa hepsini yerle yeksan ederim. ''Umursamıyorum sizi!'' derim, sonra da geçer köşeme ağlarım. Çünkü ben böyleyimdir, kimseye bir şey demem ve ağzıma kadar belki dolarım. Belki iyisindir, belkiler bugün gelmedi, belki bu aralar biraz kötü, belkili geceler! Tek bildiğim şey elimden geleni yapıyor olduğumdur. Bütün parçalarım bir araya geldiğinde; zihnim, kalbim, vicdanım, kollarım... Ancak bu kadarını yapabilir. Birini zorlarsam öteki iflas eder. Mantığıma yürürsem kalbim işlevini kaybeder. Bacaklarıma yüklenirsem zihnim isyan eder. Hiçbirini aynı anda memnun edemem. Bir gün kalbim tamamen pes edip nefes almayı bıraktığımda, hayatımın koca bir orta yoldan ibaret olduğu gerçeği ortaya çıkacak.

Belki...