Kafka, orada mısın?

Zaman beni daha iyi bir insan yaptı. Ama daha mutlu bir insan yapmadı. İşte ikinci gün ışığı mektubu. Fakat bu sefer baharın gelişiyle aklıma düşmenizden değil. Keza içimde canlı ve kıpır kıpır yapraklar yok. Bendekiler daha çok kaldırıma düşen, süpürülmeye bile tenezzül edilmeyen, yolu düşen herkesin ezerek üzerinden geçtiği solgun, kahverengi yapraklar. Ama biliyor musun, gerçekten güzel görünüyorlar. Zayıf, kopmuş, yıpranmış; çok güzel... Peki öyleyse neden? Bilmiyorum. Ne zaman bildim ki.

Belli ki seni Katolik bir peder belledim. Paravan arkasından konuşmak kolaydır, bu sayede konforluyum. Ama atladığım bir şeyler olabilir.
Sağır ve dilsiz bir adam tanrıyla aramı nasıl yapabilir? 
Aramızda bir muvazaa var. Buna kim ne diyebilir?
İki avucum tahtaya çivilenmiş; kim inanabilir?
Secdeye vardığım an öldüm; kim anlayabilir?
Yarı içten bir dua ettim; kim kabul edebilir?
Kendi içime gülümsemedim; kim affedebilir?
(Yok bağışlayan beni benden başkası)
Bunun gibi binlerce soruyu zihnime dizebilirim. Elime geçeni sorma, hiçlik anlatılmaz. Şöyle anlatmayı tercih ederim; Bir evim var Kafka. Soğukta değilim, duvarlarım sağlam, alanım yeterli, nefes alabiliyorum bu evde. Fakat bir şeyler eksik, yıkıp yıkıp yeniden yapıyorum. Ve her yeniden yaptığımda malzemeler eksiliyor, duvarlar daralıyor, çatlıyor, soğuk geçiriyor ve nihayetinde ben çok üşüyorum. Engel olamıyorum, bir müteahhit hırsı var içimde. Açgözlü ve mutsuzum hatta. Daha fazlasını hakettiğimi söyleyip duruyorum kendime. Ama ne yazar, ne kadar inanarak söyleyebilirim bunu. Biraz utanmam varsa -umarım- kendimi bile inandıramam. Bunca utancı, yüz kızarıklığını ve rezilliği aşıp yine sana sesleniyorum;

Bu küçülmekse, ne zaman büyüyeceğim?
Bu büyümekse, bir daha küçülür müyüm?

Beni hor görmelisiniz ki kendime bu kadar kızmayayım. Kinim insanlara dağılmazsa bir zehir gibi içimde her yere sıçrayacak biliyorum. Umarım anlatamıyorumdur.

Sevgiyle.