Bahçesinde çiçekler açan evlerin önünden geçer, içlenirdim.

Bizim evin bahçesinde hiç çiçek yeşermezdi.

Kendimize özgü mutsuzluğumuzla, kuruttuğumuz umutlara benzettik bahçemizi.

 

Kalabalık sofraların hep bir ağızdan çıkan kahkahalarını duyar, içlenirdim.

Bizim soframızdaki tek ses, kaşıkların tabaklarımıza vuran öfkesi olurdu.

Kendimize özgü kibrimizle varlığımızı yok etmek ister gibi sessizliğe gömüldük.

 

Gözlerinin içi gülen insanları görür, içlenirdim.

Bizim sahte mutluluğumuz yansımazdı yüzümüze.

Kendimize özgü yalnızlığımızla, gözlerimizi her duygudan kaçırır olduk, birbirimizden de…

 

Yastığa kafamı koyduğumda mutlu zamanlarımı hatırlar, içlenirdim.

Bana yabancı gelen o anılar, avuçlarımın arasından kayıp gitmişti.

Kendime özgü yanılsamamla, mutluluğun bana ait bir gerçek mi, yoksa çoktan geçmişte kaybolmuş bir hayal mi olduğunu ayırt edemezdim.