Dün tüm günü üzerime nar taneleri yağarak geçirdim. Nar suyu tatsız, varlığım ekşimişti. Ne yapacağıma dair hiçbir fikrim olmadığı için ağladım, sadece ağlayabiliyordum ve bu işleri daha da zorlaştırmaktan başka işe yaramadı. Sonunda üzerime akan nar taneleri gibi çaresiz kalmaktan korktum, o kadar korktum ki tüm nar suyunu dibine kadar içtim. Açıkçası narla bin olmak pek işe yaramadı, çürük narın suyu içimi ekşitti. Ama dediğim gibi, üstüme düşen nar parçacıkları beni korkutuyor ve onları içime çekmemi sağlıyordu. Narın tadına varmadan ondan kurtulamayacağımı biliyordum, ben de öyle yaptım. Sonuna kadar içtim, çürüklüğündeki zehri doğrum bildim. 

Zehir kusmama neden olmuyordu ama onu sindiremiyordum da. Bunun yolun sonu olduğunu, boğulacağımı düşündüm. Çırpınmanın bir faydası olmuyordu çünkü içime aldığım çürüklükten kaçışım yoktu, olmayacaktı. Ya da ben olmayacağına fazlasıyla inanmıştım.

Asıl avcı nar, av da ben miydim ? Emin olamıyordum. Nar taneleri üstüme yağdığında onları kabul etmiştim çünkü bin taneye karşı bir taneydim. Ama şimdi düşününce kaçabileceğimi biliyorum, beni hassas noktalarımdan hedef almasalar belki suyunun içinde boğulmak yerine süzülmeyi seçebilirdim. Fakat bin tane hassas noktam vardı, olgunlaşmamış ama çabuk büyümek zorunda kalmış bir meyve gibiydim. Narlar çok taneydi -en azından benim gözümde göz korkutacak kadar çoklardı- , ben ise hiç tane. O an hissettiğim sadece bu hiçlik ve ölmüşlük hissiydi, kırmızı küçük tanelerin özenle kan giydirdiği bir kız gibi hissetmiştim. Çürük olan bazı düşüncelerim yüzünden nar suyunu ekşi bulmuş olsam da şu an biliyorum, ekşimiş veya çürük olan tek bir şey var ise o da benim kontrol etme isteğim. Ama kontrol edemem, edemeyiz. Nar taneleri etrafı kirletir, mahveder. Ya da süsler, daha cezbedici hala getirirler. Hangisinin olacağına karar veren ise bazen bizler oluruz, bazen ise elimizden dökülürler ve çok hoş bir halıyı kirletirler.

Kontrolünü ellerimize almak için uğraşmadığımız nar tanelerini sahiplenmeli ve onları anlamlandırmaya çalışmalıyız. Kontrolü elimizde olan o tuhaf kırmızılıkların ise bir gün ellerimizin arasından kan misali akıp gidebileceğini bilmeliyiz. Fakat bu dünyanın sonu değil. Önümüzde daha çok nar olacak, ekşiliklerinden bir şeyler öğrenebileceğimiz veya tatlılıklarıyla cezbedileceğimiz narlar. Bu sulu nar tanelerinin izleri ise hep üzerimizde kalacak.