Son yıllarda özellikle gençler arasında yükselen bir müzik türü var: lo-fi. “Low fidelity” yani düşük kalite anlamına gelen bu tanım, ilk başta kulağa olumsuz bir çağrışım yapabilir. Oysa lo-fi, tam da bu “kusurlu” yanıyla kendine sadık bir dinleyici kitlesi yaratmış durumda.

Lo-fi müzik, teknik olarak düşük çözünürlükte kaydedilmiş gibi duyulan, genelde eski plak cızırtıları, çevresel sesler (yağmur, sokak gürültüsü, kalem tıkırtısı) ve basit akor progresyonları üzerine kuruludur. Melodiler sade, ritimler tekrarlayıcıdır. Ama belki de bu sadelik, çağımızın gürültüsünden kaçmak isteyenlere bir sığınak sunuyor. Lo-fi dinlerken insan, karmaşık düzenlemelerle boğulmaz. Müziğin kusurları, ona gerçeklik ve samimiyet katar.

Kişisel yorumum şu ki; lo-fi aslında bir tür modern meditasyon aracı haline gelmiş durumda. Özellikle “Lo-fi beats to relax/study to” gibi listeler, bir jenerasyonun odaklanma ve sakinleşme çabalarının fon müziği oldu. Mükemmellik arayışının bir kenara bırakıldığı, duygunun öne çıktığı bu tarz; dijital çağda insanın “insani” kalabilmesine yardım ediyor.

Lo-fi üretimi ise aynı minimalist ruhu taşır. Basit bir programla (ör. FL Studio) birkaç akor dizip, doğa sesi ve bir bas ekleyerek kısa sürede bir lo-fi parça yaratılabilir. Burada amaç teknik gösteriş değil, his yaratmaktır. Bunu bizzat deneyimlemiş biri olarak söyleyebilirim; lo-fi müzik üretmek insana adeta bir terapi etkisi yapar.

Sonuç olarak lo-fi; sadeleşmenin, kusurları kabul etmenin ve kendi iç sesini bulmanın müziği. Günümüzün hızlı ve kusursuz görünmeye çalışan dünyasında, lo-fi bize yavaşlamayı ve basit olanın gücünü hatırlatıyor. Belki de bu yüzden; bir plağın cızırtısı ya da bir yağmur sesi, milyonlarca insanın kulaklıklarında her gün yeniden hayat buluyor.

Son olarak Spotify'da bulabileceğiniz çok güzel bir lo-fi çalma listesi bırakıyorum: