Neden birine ihtiyacın var ?  Hızlı bir soluğa ve endişeyle büyüyen gözlere neden olan bu sorunun herkes için farklı bir cevabı var. 

Kiminin ailesinden göremediği sevgiye, kiminin geçmişte açılmış bir yarayı kapatmak için bir dikiş ipine, kiminin sevilebilirliğini kanıtlamaya ihtiyacı var; ve daha nicesi.

Asıl sorun ihtiyaç duyuş değil, asıl sorun kendini o ihtiyaçla tanımlama. Bu şeylere o kadar ihtiyaç duyuyoruz ki bir süre sonra kendimizi bu ihtiyaçtan ibaret görmeye başlıyoruz.

Ama öyle değiliz.

Karmaşık varlıklarız ve bu sevilmeye dair ihtiyaçlarımız da bu karmaşamızın bir parçası; tamamı değil.

Bugüne dek kimsenin olmaması sevilemez olduğunuzu nasıl kanıtlamıyorsa bugünden sonra kimsenin olmayacağını da kanıtlamaz fakat olay bu değil; olay birine duyduğunuz ihtiyacınızı başka bir yere yönlendirmeniz gerekmesi.

Çünkü kendimden biliyorum, beklemek yorucu. Oturup birinin gelmesini ve rengarenk fırça darbeleriyle hayatınızı şahlandırmasını beklemek yerine bu ihtiyacınızdan biraz olsun uzaklaşıp karmaşanızın başka taraflarına yönelebilirsiniz; aile gibi, arkadaşlar gibi, hobiler hatta biraz yalnız kalmak gibi.

Kendinizi tanıdıkça bir başkasının geçmişinizle bugününüzü birbirine dikerek boyamasına ihtiyaç duymanız zayıflar. Ve hayat ya işte, ihtiyaç zayıfladığı an dilekleri gerçek kılar.

O dilek gerçek olmasa bile kendinizi daha iyi tanımış olursunuz ve bu da size fayda sağlar.

Bir bahçe kurup kelebekleri bekleme metaforu gibi. Fakat sizden bir ricam var; kelebekleri beklemeyeyi gerçektenkesmelisiniz. Aksi takdirde bahçeniz ne kadar güzel olursa olsun değerini bilemezsiniz.

Ama emin olun geç de olsa güç de olsa bir gün o bahçedeki bir çiçeğe bir kelebek konacak, yani hayır; korkmanıza gerek yok. Bahçeniz kelebekli de kelebeksiz de olsa sevilebilir. 

Bugüne dek kimse yoktu diye bugünden sonra da kimse olmayacak değil; her şeyin bir vakti olduğu doğru. 

Bahçenizi terk etmeyin ve kendinizle donatın yeter, sizin bahçeniz. Elbet biri o bahçedeki yansımanızı sever, sevecek.