Sokaklar fotoğrafçılar için her zaman büyüleyici bir konu olmuştur. Özellikle 19. Yüzyıl itibariyle şehir ve fotoğraf kavramı doğrudan bağlantılı hale gelmiştir. Sokak fotoğrafçılığı, sıradan insanların yaşamlarına ve içinde yaşadığımız dünyaya bir pencere açan büyüleyici ve zorlu bir türdür. 

Çağdaş fotoğrafçılığın ustalarından olan Lee Friedlander da sokakları arşınlayıp hayatın kaosunu ve toplumsal manzaraları yansıtan çalışmalarıyla tanındı. Dinamik kompozisyonlar yaratarak oluşturduğu fotoğraflarında hem mizahi duyguları hem de huzursuzluğu iç içe geçirerek dünyanın karmaşasını aktarmaya çalıştı.

Sanatçı, 1948 yılında Amerika’nın toplumsal manzaralarını yansıtarak adından söz ettirse de asıl ününü 1960'lı yıllarda başladığı otoportreleriyle yakaladı. 1977 yılları arasında 35mm bir Leica ile sıradan insanların, yerlerin ve nesnelerin siyah beyaz fotoğraflarını çekerek basit görünen bir makine ile muazzam görüntüler ortaya çıkardı.

“Böyle bir kamerayla çok iyi fotoğraflar çekebileceğime inanmıyorsunuz. Ancak dünyayı kadrajıma almak için yeterli”

1960'lı yıllarda sanatçının oluşturduğu çalışma grubunun içerisine otel odaları ve televizyonlar dahil oldu. Bir tekinsizlikte yer alan, boşluğa açılan televizyonlar…. Görüntülerde insandan arındırılmış otel odalarında sadece bir yatak, bazen de bir avizenin eşlik ettiği televizyon açık halde bir bilinmezlikte görüntü akışına devam eder. Televizyonda ana ekrana sabitlenmiş yüzler bizimle göz teması kurmak ister gibi bakışlarını kameraya odaklamış, bir şeyler anlatmaktadır. Televizyonun Amerikan kültüründe giderek yer edinmesiyle, Friedlander televizyonu çalışmalarının temel nesnesi haline getirdi.

Friedlander, 2000'lerin ortalarında, kiraladığı arabayla 50 ABD eyaletini dolaşarak çekimler yaptı. Fakat bu sefer ayrıksı bir yöntemi denedi. Fotoğraflarındaki araba da dahil olmak üzere; arabasının içinden kamerayı sokağa odakladı ve yeni bir tarz geliştirdi. Vitrinleri, sokak tabelalarını, çitleri ve boş sokakları kadrajını alırken aynı zamanda kendi gölgesini, yüzünü sahnelere ekleyerek farklı şekillerde otoportreler oluşturdu. Bir kapı eşiğinde beliren büyümüş siluetinin hayaleti, kirli bir aynadaki yansıması ve belki de en ünlüsü, bir kadının üzerine düşen kafasının gölgesi… 

"Çekimlerime düz portreler olarak başlamıştım, ama çok geçmeden kendimi fotoğrafların içinde buluyordum. Kendime davetsiz misafir diyebilirim.”

Friedlander, karmaşık görsel katmanlar oluşturmak için sıklıkla mağaza vitrinleri, aynalar gibi yansıtıcı yüzeyler kullandı. Friedlander'ın konuları; bireyleri, kalabalıkları, binaları, posterleri, araçları ve sokak manzaralarını kapsayan görsel ortamın her detayını yansıtmaktadır.