Sevgili Zeynum ve çok kıymetli dostlarım,

Bu yıl bizi biraz fazla tüketti. Serdar Ortaç'ın "daha ne gelecek başıma" dediği yerde, galip gelemediğimiz tüm savaşların ortasında saçımızdaki beyazların çoğalışını izleyerek zaman geçiriyoruz. Ruhumuzu besleyen şarkılar bitiyor hemen ardından da yenisi başlıyor ama nedendir bilinmez bu süreçte ritmimiz hiç değişmiyor. Bir hevessizliktir almış başını gidiyor. Hiçbir şeye heyecanlanamamak bir yana bu ve buna benzer duyguları ne zaman kaybettiğimi de ayrıca düşünür vaziyetteyim. Herhangi bir F1 yarışında bariyerlere ya da birbirine çarparak paramparça olan araçlardan biriymişim gibi kafamın içinde Leclerc ile birlikte "I'm stupid" diye bağırıyoruz.

Bu paragrafta kalp kırmaktan ne kadar nefret etsem de kendi kendimle bile konuşmaya tahammül edemediğim bazı anlarda uzun süre boyunca içime attığım ve üzgün olduğum belli olmasın diye çabaladığım onca şeyin birikimiyle birlikte artık rol yapamayacağım noktaya gelip sessizce attığım çığlıkları dışıma taşırdığım günler adına hiçbir şey anlatmadığım halde bu duruma tahammül edebilen ve problemimin kaynağını bilmeseler dahi yanımda olduklarını hissettiren dostlarıma teşekkür etmek istiyorum ki zaten moralimi yine kendi kendime toparladıktan sonra sevdiklerimi mutlu etme konusunda da uzman bir kişiyim. Ayrıca cümleyi tek nefeste bitirebilenleri de tebrik ederim. Benzer dönemlerde zaman zaman birileri tarafından sevdiğim kadar sevilmediğimi, başka birileri tarafından ise tahminimden çok daha fazla sevildiğimi fark ediyorum ve hepsi için binlerce kez şükretmem gerektiğini biliyorum. İyi ki varsınız. (Özel olarak bir kişiye patantez açmam gerekti fakat ismini yazmasam da anlayacaktır. En çok ona teşekkür ederim.) Bir daha ağlamayacağıma söz veriyorum. 

Bir yaş daha büyüdüm ve özellikle kişisel ya da genel farkındalıklar açısından biraz daha geliştim ve de değiştim. Neticede insanın kendini bilmesi de bir lütuftur. Eskiden sevdiğim şeyleri artık sevmememin yanı sıra konu fark etmeksizin hatta "ayirmeksizin" beni inatçı gibi gösteren haddinden fazla ısrarın bünyeme sinir olarak yüklendiğinin bilincindeyim. Kafam ses kaldırmıyor moduna bundan birkaç sene önce girmiştim fakat artık bunu fiziksel olarak daha yoğun hissediyorum. Buna ek olarak kilidi yeni açılan özelliklerimle birlikte daha kendinden emin bir karakter yaratma konusunda da çalışmalarım devam etmektedir. Kaybettiklerimizi kalbimizde yaşatmaya devam ederken yeni hayatların müjdesiyle de sevince boğuluyoruz ve ben yine ağlıyorum. Keşke hep böyle mutluluktan ağlasam. Bu konu üzerinde de ekstra olarak çalışmam gerekecek. Aynı seviyede değilsek duygusallığımın beni ne kadar yorduğunu tahmin etmeniz mümkün değil. Bu yıl sanmanın insanı ziyan ettiği gerçeğiyle yüzleşirken küçük bir tavsiyede bulunacak olursam sevgili dostlarım, insan ilişkilerinin her türlüsünde karşılıklı çaba bizi çok daha güzel yerlere ulaştıracaktır çünkü ufacık adımlarımla size doğru ne kadar koşsam da açtığınız mesafeyi kapatmam kolay görünmüyor. Fecaat ile sonuçlanmadan önce açıkça istememeniz durumunda da anlayışla karşılayabilecek yaşa gelmiş bulunmaktayım.

"Kolan bitince ayrılacağız. İstersen kolanı bekle bitir git, istiyorsan bitirerek git al yanına ya da al git gittiğin yerde bitir. O beni ilgilendirmez, ben hepsine açığım." 

Merak edenler için alıntı yapmadan yazmayı ve konuşmayı da yeni yaşımda öğrenmeyi umuyorum. Yeni yaşımdan umduğum daha bir çok şey var. Hayattan istediğimi alana kadar hepsi için dua etmeye devam edeceğim. Son bir alıntı yaparak "Hayat, ya nasip tekniği ile son sürat devam etmektedir." diye belirtmek isterim. Her şeyin olabilecek en güzel şekilde olmasını ve bu yılı unutturacak kadar mutlu, huzur dolu, kalbimde her gün yeniden milyonlarca çiçek açtıran bir 28. yaş diliyorum. 

İyi ki doğdum.

Ve umudumu kaybetmeyeceğim.

İyi ki doğdum.

Ve artık sanmayacağım.

İyi ki doğdum.

Ve ziyan olmayacağım.

İyi ki doğdum.

Ve çok mutlu olacağım.

İyi ki doğdum. 

Ve çiçekler açacağım.

İyi ki doğdum.

Çiçek, çiçek, çiçek gibi.

İyi ki doğdum.