Ah Leyla. Var mıydı ki bu köyde ondan güzeli, merhametlisi,korkarak seveni? Bu dünyada ondan ötesi yoktu artık. Tek düşünebildiğim onun aşkı, adımı söylediğinde yayılan taze badem kokusuydu. Yerin bin kat altına girerdim her Allah’ın günü sırf ona layık olabilecek hediyeleri bulabilmke için. Karnının açlığı, güzelliğini süsleyen takıları, mutluluğu benim sorumluluğumdaydı artık. Sabah ışıdığında kendi bedenimle boğduğum fareleri bırakırdım karnı doysun diye. Onun için bahçesinde celladım olmak isteyen kedileriyle dalaşırdım. Akşam sıcağı çöktüğünde gönlünü hoş edecek güzel taşları kapısına bırakma vakti gelirdi.

Ömrümün bitmesine az kalmıştı. Üzerinde süründüğüm toprağın her titreşiminde her zerresinde hissediyordum bunu. Ölmem sorun değildi ama ölünce güzel sevgilim Leyla’yı özleyince ne yapacaktım? Ne büyük bir çaresizlikti bu aman yarabbim. Ölünce özleminden bir daha ölüverecek gibiydim. Hiç yemek yemedim zamanımı uyuyarak geçirmemek için. Bütün fındık bahçelerini, muhtar Emin’in samanlığını, kümesleri, bildiğim bilmediğim her yeri dolaştım canımın canı sevgilime hediye bulmak için. En nihayetinde Alman Sabriye’nin yüklüğünün altındaki sandıkta sevgilimin gözlerine benzeyen masmavi taşlı yüzüğü buldum. Bütün tehlikeleri göze alarak gittim Leyla’mın kapısının önüne.

Evinin sofasından tatlı sesi geliyordu “Kör olasıca yine ne getirdi kim bilir?” Hışırtımı duymuş olacaktı herhalde. Güzel yüzünü gördüm kapıyı açtığında. Eğilip aşkımın timsali olan yüzüğü parmağına geçiriverdi. Ona hayran olurken sarman kedi arkama sinlenmiş olacak ki ben fark edemeden üzerime atladı. Dakikalarım kalmıştı biliyordum. Aldığım yara ölümcüldü. Sevgilimin önünde ölmek büyük saadetti benim için. Hiç önemli değildi yaşamım. Hem de hiç. Artık ölüydüm ama Leylasına çok aşık olarak ölen, hatta aşkından ölen bir kara yılan olarak ölüydüm.