Eser mütareke döneminin çürüyen çevrelerini, kokuşmuş kişiliklerini konu edinen roman sakin bir zaman diliminde geçiyor duygusu yaratsa da, olayların ardında işgale karşı oluşan bir kinin, “isyanla mayalanan bir ruhun” geliştiği görülür. Batı hayranı Türkler’in, alafrangalığa özenen züppelerin, emparyelistlerle işbirliği içinde olan kesimlerin, işbirlikçi burjuvazinin yer aldığı geniş bir panorama mahiyetinde.

“Aşk her şeyden evvel hissî bir alışkanlıktır. Gözlerimiz belli bir güzelin yüzüne alışır; kalbimiz yalnız bir sesin, bir ismin tiryakisi olur ve işte, bunu değiştirmek zorunluğu başgösterince insan kendisini çırılçıplak soyulup evinden sokağa atılmış kimsesiz, avare yaşamaya mahkûm olmuş hisseder. Kendi kendine: “Ben şimdi nereye gitsem, ne yapsam?” diye söylenir. Artık âlemdeki bütün vazifeleri ona sona ermiş gibi gelir. Bütün organizmasında, tıpkı sıcak bir memleket mahsulü olan bir ağacın soğuk bir iklime getirildiği hazin can çekişme manzarasına benzeyen bir hal gelip çatar.”