Karanlık...

Güven...

Siyah... 

Çizgi...

Korunak...

Harf... 

Kara...

Acı, gam, keder...

Boşluk...

Ekranın parlaklığı sayesinde karanlığı yazabiliyorum. Karanlık böyle bir şey. Zıttı, düşmanı, karşıtı hepsini yok eder. İyiliğin en has şekli. Bütün ideolojilerin, dinlerin, herkesin iyiliğe temellendirmesi hayatı.

Karanlık iyiliği değil, kötülüğü gizler ama sorunu çözmek sorunla ilgilenmek gibi değildir. Aydınlık ilgilenir, gösterir, küstürür ve çözümü olmaz sadece çözüm önerir. Belki bundandır ki önemli şeyler karanlıkta düşünülür? Tek başımıza kaldığımızda karanlıkta düşünür, aydınlıkta deliriyor olabilir miyiz?

Ne acını gizleyebilirsin ne de nefretini, öyle apaçık pat diye yüzüne gerçekleri vurur aydınlık. Oysa karanlık sana gerçek değil hayal verir. Karanlıktaki duan daha kabuldur, karanlıkta kendini yapıyor hayal edersin, geçmişi izlersin; geçmişini koltukta uyuyan bir yönetmen adayı edasıyla geleceğinin yönetmen koltuğunda olursun. Karanlıkta yüzün kızarmaz, gözyaşın olmaz, yaraların bile görünmez. Ama ancak karanlıkta içindeki derin karanlığındaki yaralarını görebilirsin. Ve senle aynı karanlıktan bakan bi çift göz derin karanlığını görebilir.