Hayatın; doğum, yaşam ve ölüm çizgisindeki müzik-sanat potpurisi olduğuna inanıyorum. İnsan bedeninin değmediği; güneşin doğuşunu, dalgaların sesini, kuşların uçuşunu, yeryüzünü ve gökyüzünü sanat ve müzikle bağdaştırmak salt ruhun bir gereği değil midir zaten?  Tabii bunlar sürekli bulutların üzerinde uçmak sanılmasın. Türlü duygunun içinde nefes alırken biraz olsun fark edebilmekten bahsediyorum. Her adımda yani her yeni günde aslında biraz daha kendi içine yürümek, yürüdükçe büyümek gibi. Doğrularla yürüdüğünde, yol almadığını sandığında, yanlış yolda olduğunda bile bir basamak çıktığının farkında olmak da denebilir. Farkında olmak özgürlüktür. Zaten gerçekçi düşünürsek koca dünya bir yin yang değil midir? Karmaşalar içinde sakinliği yakalamak; huzuru, sevgiyi, aşkı, kaygıyı, korkuyu ve tepkiyi dengeli yaşamaktan geçiyorsa eğer, başımızı kaldırmaktan başka yolumuz da yoktur sanki. Gündüz ya da gece her durumda yukarı baktığımızda o uçsuz bucaksızlık içindeki minik kendimizi daha da sıradan hissederiz. Renklerin geçişlerinde var olan sanatı da fark edince istemsiz bir rahatlama oluşuyorsa nerede olduğumuzun da pek bir önemi yoktur. Özetle anlatmak istediğim; bu sıradanlık ve rahatlamanın getirdiği güven duygusuyla ışığı ve terapiyi hissederken işe biraz da müzik karıştırmak.

Denemek isteyenler için "gökyüzüne baktığım şarkılarımı" buraya bırakıyorum. Bunlar; müziğin anne ve babalarının, büyük ihtimalle daha önce dinlediğiniz, çoktan kültleşmiş bazı şarkıları. Çoğuna çocukluğumdan aşina olduğum için gökyüzü ile bağdaştırdığım listedeki klasikler bana hep başka gelmiş, beni hep huzurlu hissettirmiştir.

İlk yazımı bitirirken; kulaklıklarınızı yanınızdan, gözünüzü gökten ayırmayın demek istiyorum :)