Sizlere geçtiğimiz aylarda izlediğim ve çok etkilendiğim Kefernahum filminden bahsetmek istiyorum. Filme dair kişisel yorumlarıma yer vermeden önce, filmin genel hatlarına değineceğim. 2018 yapımı olan filmin, hem senaristliğini hem yönetmenliğini Lübnan asıllı Nadine Labaki üstlenmiş.

En özet haliyle film, 12 yaşındaki bir çocuğun öz anne babasına dava açması üzerinden ilerliyor. Bu çocuğun mahkemede adalet aramasının sebebi: anne babasının onu dünyaya getirmiş olmaları. Filmin konusunun zaten insanları filmi izlemeye teşvik edecek kadar ilginç olduğuna inanıyorum. Ancak göçmenlerle ilgili olumsuz yargılara sahip olanların özellikle izlemesi gereken bir yapım olduğunu düşünüyorum. Bu yüzyılda ''hala tartışıyor olmamamız gereken'' pekçok şeyi tartışıyoruz. Bunlardan birinin de göçmenlere/mültecilere yönelik taşıdığımız olumsuz inanışlar ve takındığımız tavırlar olduğunu bilmek hepimize 'bu kadar yıl yaşadık, hala hiçbir şey öğrenemedik!' dedirtiyor. 

Filmle ilgili şahsi yorumlarıma gelecek olursak, Suriye'den Lübnan'a mülteci olarak göç etmiş olan Zain'in oyunculuğu gerçekten muhteşem. Bu yaştaki bir çocuğun, zaten yaşadığı olumsuz hayat şartlarına benzer bir rolde oynaması, belki de oyunculuğunun bu denli gerçekçi olmasının sebeplerinden biridir. Bu kadar sessiz ve gerçekçi biçimde yürek dağlayan, insanın içine dokunan çok fazla film olmadığını düşünüyorum. Zain ve bir arkadaşının (konuşmayı gerçekleştirenlerin ikisinin de çocuk olması daha da yaralayıcı) daha iyi şartlardaki bir ülkeye göç etmeleri hakkındaki konuşmaları esnasında ''orada çocuklar sadece doğal sebeplerden ölüyormuş'' demeleri inanılmaz üzüntü dolu bir sahneydi.

Her fırsatta buraya ait olmadıklarını vurguladığımız, bakışlarımızla bile onlara bunu hissettirdiğimiz bu insanların, bu çocukların ne şartlarda yaşadıklarını görmek belki bize kendimizi tam da hissetmemiz gerektiği gibi 'mahcup' hissettirecek.

Filmde üzerine konuşabileceğimiz çok fazla sahne ve replik var, bunlardan spoiler olmaması açısından dozunda olacak biçimde bahsetmek istiyorum. Ama benim için en derin olanı ve çocuk sahibi olmayı düşünen insanların üzerine iyice düşünmelerini istediğim replik şuydu:

''Yetişkinlerden beni dinlemelerini istiyorum. Çocuk yetiştiremeyen yetişkinliklerin, çocuk sahibi olmalarını istemiyorum.''

Umarım filmi izlersiniz ve göçmenlerle ilgili olumsuz yargıları olan insanları da izlemeleri için teşvik edersiniz.

Filmin beni en çok etkileyen müziğini de paylaşarak içeriği sonlandırıyorum.