Victor Hugo, yıkılması istenen Notre Dame Katedrali'nin ayakta durabilmesi için Notre Dame'ın Kamburu adlı eseri kaleme alır. Eser, 6 ay gibi bir süre içerisinde tamamlanır. Hugo, katedrale verdiği önemi, kitabın başındaki özenli katedral tasviriyle de okuyucuya göstermeyi ihmal etmez. Dönemi ve sonrası için gerçekten büyük bir eser haline gelen bu kitabın ana karakterlerine ve aynı kadına karşı 3 farklı erkeğin beslediği 3 farklı aşka göz atalım. 

Esmeralda, çok güzel bir kadındır. Henüz bebekken, çingeneler tarafından kaçırılmıştır. Onu büyüten çingeneler, bir gün ailesini bulabilmesi için ona bir şart koşmuşlardır. Ailesine kavuşmak için yerine getirmesi gereken şart, Phoebus'a olan yoğun hisleri ve arzuları ile çatışır. Bu çatışmanın bedelini oldukça ağır ve hüzünlü bir şekilde ödeyecektir. 

Bedensel ve bu yüzden içi boş olan bir sevgi: Phoebus, Esmeralda'nın aşık olduğu yakışıklı bir subaydır. Nişanlı(!) olmasına rağmen, Esmeralda'nın bedenine yönelik bir aşk besler. Bu aşk, o kadar sunidir ki, Phoebus ve aşkının yapaylığı bu kadar eğreti duruyorken, Esmeralda'nın bunu anlamamakta ısrar edişi okuyuculara zaman zaman derin nefesler aldırır. 

Bencil ve sahip olamadığı şeyin canını alan bir sevgi: Frollo, orta yaşlı bir rahiptir. Kendi içerisinde aşkı ve inancı arasında büyük savaşlar verir. Bir yandan rahiplik yükümlülükleri onda Esmeralda'yı öldürme isteği uyandırırken, öte yandan hisleri, içgüdüleri, doğası ona sahip olmak ister. 

Saf, İçten ve Fedakar bir sevgi: Quasimodo, kilisenin çirkin, kambur, sağır ve kısmen kör zangocudur. Henüz bebek iken, kilisenin önüne bırakılması üzerine Rahip Frollo tarafından büyütülmüştür. Çok çirkindir. İşkence gördüğü, 'su' diye yalvardığı bir anda, kalabalıklar arasından bir tek kişinin ona el uzatması ve bu elin sahibinin Esmeralda olması aşkının başlangıcı olmuştur. Kendini Esmeralda'yı sevmeye dahi layık görmeyerek, sevmenin sahip olmak olmadığını kabullenerek ona olan aşkını son ana dek diri tutar. 

Ve Belle. 1998'deki müzikal ile efsaneleşmeyi başarmış enfes parça. Yukarıda bahsettiğim 3 erkeğin, Esmeralda'ya olan aşklarının kendi ağızlarından dökülmesiyle bütünleşmiş sahne.

İçerik, kitabın aşk boyutu üzerinde durmuş olsa da, sakın konunun tamamen bu olduğu yanılgısına kapılmayın.  Victor Hugo, dönemi keskin bir zeka ve ince bir edebi kalem ile eleştirir. Phoebus ile yönetici sınıfın ikiyüzlülüğü, Frollo ile istediği olmayınca kendine verilen tüm yetkileri en kötü biçimde kullanan dönemin kiliseleri, Esmeralda ve Quasimodo ile de dışlanan, ezilen ve sömürülen halk bize gösterilir.

Kitabın defalarca filmleri, animasyonları ve müzikalleri yapılmıştır. Benim, içlerinden en başarılı bulduğum ve önem taşıdığına inandığım Notre Dame de Paris (1998) müzikali izlenmeye değer. İlgilenenler için, 2 perdeden oluşan müzikalin videolarını da içeriğe ekliyorum. Şimdiden keyifli seyirler dilerim!

1.Perde

2.Perde