merhaba

bugün size mutsuzluğumu tarif etmek istiyorum. Ne kadar mutsuz olduğumu önce kendime kanıtlamak istiyorum. Kendime bile inanmıyorum, güvenmiyorum artık. Bu gece kanıtlıyorum her şeyi kendime. Bu gece kendimle anlaşıyorum. Mutlu değilim. Büyük yazarların, en önemli eserlerinin içinde anlattığı mutsuzluğu çok abartılı buldum hep. Edebiyat dedim, abartmak lazım dedim, sanat gerek sonuçta dedim, kendimi kandırdım. İnsanın o kadar büyük bir mutsuzluk içinde olması için çok büyük acılar yaşaması lazım sandım. Öyle değilmiş. Acısız yaşarken, yaşadığını zannederken de çok mutsuz olabilirmiş insan. Şimdi kendimle yüzleşiyorum. Hayatım boyunca ayakta sigara içmeyi hiç sevmedim. Genelde başımı döndürür ve içtiğim sigaradan da hiç zevk almam. Odamın camını da sigara içtikten sonra açarım mesela. Bugün camı açtım, camdan dışarı baktım, bi sigara yaktım,sigaramın dumanını açık camımdan üfledim, oturmadım yere. Ayakta durdum, ruhum oturdu yere. İlk başta çok basit bir şeymiş gibi geldi. Sonra "sen bugün neden mutsuzsun" sorusunu duydum. Ben bugün büyük bir acı yaşamadım, ben bugün kimseye söyleyebileceğim bir şey de yaşamadım, camımı açtım ayakta sigaramı içtim, iyiyim dedim herkese ağlamam zaman aldı.