''En uzun yolculuğun sonunda, yine yalnızlık vardır.''

Yaşlı profesör Isak Borg, bir ödül töreni için araba ile yolculuğa çıkar. Yolculuğun başında ona, oğlunun eşi Marianne eşlik ederken, gelişen farklı durumlar sonucunda yolculuğa İtalya'ya gitmek isteyen otostopçu gençler ve evli bir çift de dahil olur.. Ve film kademeli geçişlerle, yaşamının sonlarında olan bir profesörün, kendini keşfetme yolculuğuna evrilir.

Bu araba yolculuğu esnasında, filmin başında şahit olduğumuz ve profesörün bilinçaltının habercisi olan rüyalar kendilerini göstermeye devam eder. Aynı zamanda, arka koltuktaki gençlik temsilleri ile ön koltuktaki orta yaş ve yaşlılık temsilleri iç içedir.

''İnsanlarla olan ilişkilerimizde, temelde onların karakter ve davranışlarını tartışır ve değerlendiririz. İşte bu yüzden, bu sözde ilişkilerin tümünden kendimi geri çektim.''

Sanırım, insan yaşamının sonlarına geldiğinde, bazı ihtimaller üzerine düşünmekten kaçamıyor. ''O öyle olmasaydı da böyle olsaydı? Onu değil de bunu seçseydim?..'' gibi çeşitli sorular üretiyor, soruların yanıtı bazen iç rahatlatırken bazen de tam tersi oluyor. Yaşlılığın ne demek olduğu ile ilgili sinema tarihinde çok fazla film var. Ancak bence, ''Yaban Çilekleri'' bu filmlerin hem öncüsü hem de en kalitelileri arasında olması açısından azımsanamayacak bir yere sahip. Filmdeki rüya tasvirleri, geçişler, siyah-beyaz ile kurulan atmosfer, olay örgüsü, oyuncu seçimi, akıcılık.. Hepsi üzerinde teker teker durulmayı hak eden detaylar..

Son olarak, Evald'ın çocuk sahibi olmamak ile ilgili fikirlerini belirttiği sahne gerçekten olağanüstüydü. Kendi ailesinin, aslında onun dünyaya gelmesini istemediğinin farkında, bu yüzden öfkesi de, fikrini dayandırdığı kısa ve öz temel de oldukça gerçek.

''Bu dünyaya çocuk getirip, bizden daha iyi olacaklarını düşünmek saçma.''

Şimdiden hepinize keyifli izlemeler diliyorum!