Hayatınızda bazen nedenini bilmeden yoğun hislere büründüğünüz zamanlar vardır. Hissettiğiniz duygunun ne olduğundan habersiz o duyguyu ortaya çıkaracak bir şeyler ararsınız bir müzik bir resim ya da fotoğraf. Bazı zamanlar da duyularımız bize her zamankinden farklı bir algı yaratır. Ben de tam olarak böyle bir zamanda bir müziğe rastladım.  O zaman benim için yaşamak bir girdaba kapılıp sürüklenmekten farksızdı ve hep girdabın merkezindeki bilinmezlikten kaçmaya çabalıyordum. Tabi girdabın merkezindeki bilinmezliğin aslında kendim olduğunu anlayana kadar...

  Bir müzik insana en fazla ne kadar farkındalık kazandırabilir? Bunun cevabını ben de bilmiyorum ama bana uzun süredir kaybettiğim bazı hislerin aslında hala var olduğunu hatırlattı galiba. Biliyorum yazı biraz melankolik bir hal aldı ama emin olun müziğin kendisi içinize doğan bir mucize gibi en azından benim için öyle oldu. Amacım müziği överek beklentilerinizi yüksek tutmak değil, sadece kendi hissettiklerimi doğru şekilde aktarabilmek.

  Müziği ilk duyduğumda kafamda bir metafor oluştu "Bütün evren bizi bir boşluğa sürüklerken bu boşluktan sürekli kaçıyoruz peki ya o boşluk aslında içimizdeyse...".  Müziği aylarca dinledim, defalarca ve her dinlediğimde aklımda bu metafor vardı. Her dinleyişimde farklı şeyler düşündüm farklı senaryolar kurdum ve farkında olmadan kendi hikayemin temellerini attım. Aylar sonra bir gün bir otobüs yolculuğunda herkes uyurken, ben aya ve yıldızlara bakıyordum ve yine o müzik eşlik ediyordu bana ve ben o gece hikayemi tamamladım. Düşündüm eğer bu müziği ben yazsaydım sözleri nasıl olurdu ve sonra müzik sürekli tekrar ederken ne şiir ne de düz yazı olan kendi sözlerimi oluşturdum yani kendi hikayemi.  Umarım siz de hislerime ortak olabilirsiniz. Sizden ricam sözlerimi müziği dinledikten sonra okumanız ve müziği gözlerinizi kapatıp sadece ona odaklanarak dinlemeniz. Güzel günler :)         

">Annie Lennox - Universal Child 

Her şey son bulmaya yol alıyor

Zaman bir rüzgar gibi önünde durulmaz 

Kendini tükettiğinde ellerinde kalan

Asla geri alamayacağın hataların

 

Bazen güneşin doğuşunda ararım umudu

Bazen yıldızlara bakıp bulurum yolumu

Onlarca eşsiz güzellik bana fısıldarken

İlhamı bulurum bu uçsuz bucaksız evrende

 

Bazı anlar derin bir sızı hissederim kalbimde 

Her yer çok sessiz ve ben ışığımı yitirmişken

Gözlerime giren ışığın kalbime yansımasını dilerim

Şu evrende tek ben varmışım zannederim

 

Evini kaybetmiş bir çocuk gibi bakınırım

Etrafımda gördüğüm her şeye yabancıyım 

Bir şeyler koca bir boşluğa sürüklerken beni

Aslında o boşluğun içimde olduğunu bilirim