Kafamın içindeki seslerden kurtulamıyorum. Milyonlarca ses, hepsi farklı bir şey söylüyor seninle ilgili. Neye inanacağımı, ne yapacağımı anlamıyorum. Her şey o kadar karmaşık, o kadar yorucu ki dayanamıyorum artık. Sanki ruhum senin ruhunun kenarından filizlenmiş de kopamıyormuş gibi. Seninle yaşıyor, seninle nefes alıyorum ve en önemlisi de seninle soluyorum. Bu duygular benim için çok anlamsız. Çünkü seni tanıyana kadar bir insanın başka bir insan için bu kadar çok şey olabileceğine inanmazdım. Hatta insanlarla konuşabileceğime bile inanmazdım. Sabah otobüsündeki uzun saçlı kıza günaydın demezdim mesela, ya da en sevdiğim müzik grubundan kimseye bahsetmezdim. Sen bana insanın insana iyi gelebileceğini, küçücük bir adımın birçok şey yapabileceğini öğrettin. Bunun için sana teşekkür mü etmeliyim yoksa kızmalı mıyım bilmiyorum. Birini varlığına bu kadar alıştırdıktan sonra hiçbir şey olmamış gibi yapıyor olman biraz garip.

Konu yine nasıl sana geldi ama ? Son günlerde hep böyleyim işte. Bardaktaki su bile sen gibi duruyor orada. Camın önüne konan kuş adını sayıklıyor sanki. Kalemim seni yazmak istiyor sadece. Senden başka bir şey konuşamaz oldum ben de. Adından başka her sözcük ihanet gibi geliyor geçen günlere. Ana dilim isminden ibaret sanki. Biraz hava alayım diyorum sokağın köşesinden dönünce karşıma çıkacaksın sanıp heyecanlanıyorum. Oysa aynı gökyüzüne bile bakmıyoruz ki biz. Güneşimiz farklı saatlerde doğuyor, farklı saatlerde kalkıyor ilk ada vapuru. Bu hüznü sana nasıl tarif edebilirim bilmiyorum. Anlamanı da istemiyorum zaten. Ne gerek var şimdi durup dururken üzülmeye, öyle değil mi ?Bizim yolumuz da yokuşlarımız da farklı görüyorum, biliyorum. Sana engel olamam. Sen orada mutlu olmayı hak ediyorsun. Hayallerin gerçek olmayı hak ediyor senin. O yüzden senden beni anlamanı, sevmeni isteyemem. Bu çok bencilce olur. Ama tek bir isteğim var senden, beni unutma olur mu ? Çünkü ben seni hep hatırlayacağım, en güzel anılarda.Ve piyano tuşlarında....