Kurduğunuz cümleleri yazarken kelimeler arasına boşluk bırakmayı unutmayın lütfen. Neden böyle bir kural var acaba? Hayatta dolduralamayacak boşluklara karşılık hep bir yerlerde boşluk bırakmaya mı alışmışız ki? Boşluk sadece bir kavram sadece, ölçülemeyecek kadar küçük bir an. Bilim insanları tabi tabi adam değil, bilim insanları keşfetmişler kara delik bile boşluk değilmiş, yani boşluk sadece akıl yetimizle oluşturduğumuz ya da bir göz yanılması. Örneğin fizik kurallarında dibe vuran nesnenin karşı bir vektörel dirençle karşıt bir yönde yukarı doğru sıçrayacağını biliyoruz, hep bir dibe vuruş varsa boşluğa giden şey ne ? Böyle durumlarda boşluk -maalesef- kudretle ölçülür. Doğru, güzel ve iyi olan bu vasıflarla boşluğa buyur edilmez fakat yanlış, çirkin ve kötü her zaman daha cevval olduğu için yekten boşluk oluverir. Ve bakmışsın, koca bir kuşak kendine şöyle derken bulur: ' İnsanın özündeki iyilik nası kocaman boşluk oldu?' Dönem dönem kuşakların insan tanımını kendi gördüklerinden ibaret olduğunu sanmak gibi bir yanılgısı olmuştur hep. 

Her insanın hayatının birkaç yılında aklındaki insan kavramını aniden parçalayacak şeyler olabiliyor, Mesele bu yıllardan nasıl bir insan olarak çıkacağımız zaten. Yaşanılan güzel hislerden daha yoğun olsa bile yeter mi? Sanmam. Çünkü sadece boşluğu doldurmak yetmez, insan kavramına güzel bir biçim verecek bir yoğunluğumuz olmalı. 

Ardımızdan umarsızca gelmeye devam eden kuşaklara denizi, ırmağı, havayı, örtüyü pek iç açıcı teslim edemeyeceğiz, orası belli. İnsanı bari bulduğumuz ve umduğumuz halde bıraksak keşke. Kocaman bir boşluk bırakmadan.