Hayatı kaçırdım ya da kaçırıyorum diyemem.

Ancak onu gerçekten yaşadığım palavrasını öne sürmeyeceğim asla.

Hayatın ne olduğunu bilmiyorum.

Onu tanıyacak kadar bilge olmadım, anlatacak kadar uzun yaşamadım. 




Yine de bazen kendi çapımda bir ukalalıkla bağırıyorum yüzümü uçurumlara dönüp:

"Neden varolduğumuz kimin umrunda!

Asıl soru neden bu b*ku devam ettirdiğimiz olmalı!" 




"Yapamıyorsan bırak gitsin!" diyor. 




Bırakayım, bırakayım ama nasıl tutunduğumu bilmiyorum ki. Parmaklarımın nasıl kavradığını bilmeden, atılan düğümün tavşanının mağaraya hangi patikadan koştuğunu bilmeden bırakabilir mi bir insan? 




"Bırakabilir elbet, kes ipi gitsin. Bazen kısa tutmak gerek." 




Zihnimde yankılanıyor kelimeleri, 




"Olmaz!" diye haykırıyorum.

"Neden?" diyor,

"Doğru değil çünkü," diyorum,

"bu hiç doğru değil." 




Fısıldıyor usulca:

"Şimdiye kadar yalnızca doğruya göre yaşamaya çalıştın,

'doğru'nun ne olduğuna karar veren olabilir misin şimdi?" 




Midemin bulandığını hissediyorum. Yutkunuyorum.

Benim derdim ne?

Ben neyim, dert ne? 




Hani inandığımdan değil,

ama dediklerine göre oralarda bir yerlerde insanlar hala gökyüzüne bakar ve hayaller kurarmış.

Kimin dediğinin bir önemi yok,

ne dediğinin dahi önemi olduğundan emin değilim artık.

"Onların gökyüzüne bakmak ister miydim?" diye soracak oluyorum kendime, vazgeçiyorum sonra.

"Boş ver."

"Önemi yok."

"Neyi istediğimizin ne önemi var,

neyi istemediğimiz dahi önemsizken?" 




"Elinden geleni yapmıyorsun" diyor,

"elinden geleni yapmak için dahi elinden geleni yapmıyorsun" 




Susmasını istiyorum. 




"Benden ne yapmamı istiyorsun?" diyorum öfkeyle.

Yüzüme bakıp gülümsüyor, 




"Hiçbir şey."

"Senden tam olarak 'hiçbir şey' yapmanı istiyorum." 




"Neden?" 




"Sonu kötü biten hikayeler daha etkileyici çünkü" 




"Kimin için ?" 




Gülümsüyor yine,

"Sonu kötü bitenler için,

sonu kötü bitenler için daha etkileyici" 




Arkasını dönüp yürümeye başlıyor,

görüntüsü uzaklaşırken sesi son kez duyuluyor: 




"Benden kurtulamazsın,

ben hep seninle beraberim." 




"Sen yine de gökyüzüne bak ama ara sıra" 

"Bakarken fotoğraf çekmeyi de unutma"