Bizler kimin için biz oluyoruz? Biz olurken, arkada bir iz bırakıyor muyuz? Yoksa boşuna mı kendimizce karşımızdakine siz derken, aslında biz iken neden onu kendimize yakın bulmuyoruz? Ah sorular sorular arka arkaya, bir taramalı makinalı silah gibi sıralanmaya başladı! Başkası uğruna biz bizliğimizden vaz geçerek ötekileşiyor isek, o zaman “biz” kimiz? Bize ne oldu? Biz o an başkaları için biz oluyor ötekileşiyorsak o zaman “biz” öldü! Neden ne için öldü? Bilen yok! Ama bu olamaz ki oluyor işte! Herkes bir köşede, bir kiriş altında anlayamayacağımız bir dilde birileriyle konuşuyor pazarlık yapıyor sanki! Yaklaşınca hepsi kaçıyor!

Ah işte vurgun yemiş gibi oluyor insan bu hali görünce, vurgun yemiş insan elbet durgun olur bana da demeyin kurgun saçma olur! Bakalım etrafımıza kurgu olmayan ne var, vurgun yemediğimiz hangi köşe kaldı? Neden düşün deyince küsün anlaşılıyor ki? Buna cevap bulan var mı? Cevap bulan vurgun vuran bize o bizdeki bizlere anlatabiliyor ve anlamasını sağlayabiliyor mu? Hayır! Anlamıyorlar! Yaklaşmıyor hep kaçıyorlar! Sarılmıyorlar! Arkadan sessizce saldırıyorlar! Ne için neden kandırılıyorlar ve kanıyorlar ki?

Oysa biz biziz, başka milletlere benzemeyiz ve bu vatanı da öyle eskisi gibi darbe bilmem askeri atılım muhtıra ile vermeyiz, saldırılara göğüs gerek gerekirse yine tankların önüne diziliriz işte deriz bu biziz…

Mehmet Aluç