“...ve bir ara kitaplardan söz edildiğini duymuştu. Yüzü aydınlandı bir an. ‘Yaa!’ diye bağırdı, ‘Ben de birkaç güzel kitap yazmıştım,’ derken o aydınlık an kayboluverdi.”

Aklı yerindeyken görmediği rahata ve sükûnete kavuşmuştu. – Kız kardeşinin kendisine bakarken ağladığını görmüştü bir ara ve göz yaşlarının nedenini anlamamıştı: “Lisbeth!” dedi, “niçin ağlıyorsun,  mutlu değil misin?”