Çok ihanet ettim.Neredeyse hepsini kendime ettim.Ya bildiğim zaman sustum,ya da bilmediğim halde konuştum.Çok ihanet ettim.Çoğunu da kendime ettim.Ya alıp başımı gideceğim deyip yerimde kaldım,ya da gel beraber devam edelim deyip kendim uzaklaştım.Çok ihanet ettim.Keşke hepsini kendime etseydim.Tutturamadım hizayı hayatımda.Hep öğrendiklerimi unuttum.Bazen kendim gibi hissedemedim.Sanki zorla oynadığım bir roldeydim bazen.Bazen bir buluşma kadar oldu.Bir keresinde bir hafta sürmüştü,o çok fenaydı.Çok ölmek istedim,herkes gibi.Niye öldürmüyorum kendimi?Arkamda üzülecek birileri olsun istemiyorum çünkü.O yüzden en son ben öleyim,küçükken de böyle derdim,en dayanıklı kendimi görürdüm,hala öyle.Ama siz de acele edin biraz.Gerçi ne önemi kalacak ki ölünce?Her ölüm yazışımda artan şu ölüm isteği bir garip.Her ölüm düşünüşümde merakım palazlanıyor.Neyse,daha vakit var belli.Kaç müzik,kaç manzara,kaç kitap,kaç film,kaç tanışma,tabii ki de kaç sevişme kaldı acaba?Boş ver.Cahillik mutluluktur.Gerçekten.Filozofların geri dönüşü olmayan yerde gördükleri bilgi buydu.Biz laf sokmak için kullandık ama,neyse.Çok pes ettim çok.Hala devam ediyorum işte.Zevk alamasamda.Hissedemesemde.Günbegün hem ruhen hem bedenen zehirlensemde.Devam ediyorum.Belki gün gelir devran döner.      18072021