Çok hüzünlüydü,çok yalnızdı.Küçük melankolik bir suratı vardı.Gözleri yalnızlığını ve hüznünü ele veriyordu.Adamın çok ilgisini çekti kadın,daha kadını ilk gördüğünde onu çok üzdüklerini anladı.Onu tanıyormuş gibi hissetti,sanki hep bir şekilde bu kadın hayatındaymış gibi.Onunla doğmuş,onunla beden bulmuş,onunla nefes almış gibi.Adam şimdi onu daha tanımadan,onun aşkına ihtiyaç duyuyordu,kadının dokunuşlarına ihtiyacı vardı,artık o dokunuşlar olmadan yaşayamazdı.Susamış gibi,kadının ince,kırmızı ojeli parmaklarının yavaş yavaş teninde gezindiğini düşünüyordu,kadının pembemsi küçük dudaklarıyla onun tenini öptüğünü düşünüyordu,ihtiyaçtı artık adam için bu.Kadına karşı bir açlığı vardı artık.O kadından başka kimse doyuramazdı onu. Sadece onun sevgisine,onun sesine,onun dokunuşlarına,onun bedenine,onun ruhuna ihtiyacı vardı.Sadece onu hissetmek istiyordu,dudakları sadece onun dudaklarını istiyordu.Bu kadında farklı bir şeyler vardı,onun neşesiyle hayat buluyor,onunla bu hayatı yaşıyordu.Onsuz bir hayat çok itici geliyordu adama.Hayrandı bu adam kadına,tapıyordu her şeyine.Kadın yaşlanmaktan korkuyordu,adam yaşlandığında bu kadının ne kadar güzel olacağını düşünüyordu,kadının her bir zerresinde kendini bulacaktı yine.Kadın çatlaklarını takıyordu kafasına,adam kadının çatlaklarını öpüyordu.Yaralarını,hatalarını gizlemeye çalışıyordu kadın,adam yaralarını da hatalarını da seviyordu kadının.Ne kadar cesur bir kadın olduğunu düşünüyordu.Ve bir gün kadın sonsuza dek gitti.Adam bir daha hiçbir şey hissedemedi.