"Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü. Hem akıl çağıydı, hem aptallık. Hem inanç devriydi, hem de kuşku. Aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi. Hem umut baharı, hem de umutsuzluk kışıydı. Hem her şeyimiz vardı, hem hiçbir şeyimiz yoktu..."

Ne muazzam ve etkileyici cümleler. Sahi çağ mıydı problem? Sevgili Dickens bu cümleleri 19. yüzyılda yazmıştı henüz. Ne kadar 21. yüzyılvari hisler değil mi?

Hepimiz biliyoruz ki günler, ve aylar, ve yüzyıllar masumdu. Peki ya biz? 

İnsan kimdi?

İnsan neydi?

Hem varlıkların en şereflisi, hem varlıkların en acizi. 

Hem minicik bir koalayı koca bir yangından kurtaran, hem bir ülkeye nükleer bomba atan.

Suriye'de küçük çocukların üzerine savaş uçakları ile ateş eden de insan, o çocuklara oyuncaklar gönderen de insan. 

Şu kan gölüne dönen coğrafyada, barış ezgileri haykıran da insan, savaş emirleri veren de insan.

Her gün onlarca cinayet, birbirlerine adeta nefret kusan insanlar, "aman bize ne"ciler, zulme alkış tutanlar, bu coğrafyada her gün "açız" diye haykıranlar..

 Korkunç diyalektik... Karşılaştığımız tek şey bu. 

İyilik ve kötülük, karanlık ve aydınlık.

Sahi, "insan insanın kurdu" olmak zorunda mı?