Artık şöyle bir genel konuşma yapmanın tam zamanı gibi geliyor. Ne düşündüğümü pat diye söylemek için daha fazla beklemek istemedim.

Şöyle ki, gerçekten kimleriz biz? Gerçekten bunu hiç sordunuz mu kendinize, ya da sorup da cevap alabilen oldu mu? Ben her zaman soruyorum ama hala cevap alabilmiş değilim maalesef. Ne için varım, neden hala yaşıyorum, bana verilen sürenin ne zaman sonuna geleceğiz, ne yapmam gerekiyor da yaşamımın bir amacı olsun? Aslında bunları düşünüp düşünüp daha da derine iniyorum ve asla bir cevap alamıyorum.

Düşünelim bakalım. Tamam biz biziz bir adımız, duygularımız, düşüncelerimiz var ama ne kadar kendimizi yansıtıyoruz? Gerçekten biz miyiz? Sürekli kendimizden şüphe etmemiz aslında bu düşünceleri daha da arttırıyor. Bu yazıda tamamen kendimi baz alarak ilerliyorum, lütfen kafanız karışmasın ya da ne diyor bu diye düşünmeyin. Kafamdan ne geçiyorsa size aktarabilmek istedim, çünkü kendi kendime döndürüp durdukça daha da batıyorum bu düşüncelere. Siyasi vs hiçbir şeyi ya da ülkenin durumunu da bu yazıya katmadan konuşuyorum onu da söyleyeyim ve devam edeyim. Mental demişken, neden kötüyüz ve bu berbat mutsuzluk düşüncesi neden peşimizi bırakmıyor. Aslında düşünüp duran ve bunu kendimize sorun eden bizler değil miyiz? Bu beyni kontrol eden biziz, düşüncelerin sahibi de biziz. Ama sürekli bizi berbat hale sürükleyen düşüncelerin peşini bırakmıyoruz, -bırakanları da çok kıskanıyorum- biz kendimize böyle yaptıkça nasıl mutlu olmayı bekliyoruz ki? Daha kendi düşüncelerimizi düzenlemeden nasıl mutlu olmayı bekliyoruz? Beklemeyin. Bekleyemezsiniz. Bunca zaman bunun hakkında çok düşününce aslında beklemenın mantıksız geldiğini çok iyi anlıyorum. Tabii ki her zaman mutlu olun ya da hiçbir zaman mutsuz olmayın demiyorum. Her duygunun tadını bilin, hem acıyı hem tatlıyı. Ama sürekli aynı şeyleri yaşayıp aynı hislere boğulmak sizi hem çevreden, sosyalleşmekten, sevdiğiniz insanlardan iter ve yalnızlığa kapılınca durum daha da çıkmaza girer. 

Bu dönemden yeni çıkıyorum, çıkmaya çalışıyorum. Şimdiye kadar hep kendimden nefret ederek yaşadım. Şu an çok da seviyor sayılmam ama farkındayım bir şeylerin. Kendimi bulmaya çalışıyorum. Saçma olsa bile kendime bir sürü soru soruyorum. Ben ne yapardım, ben ne derdim, ben nasıl ilerlerdim vs. "Amacım ne ve neden var oldum?" sorusu benim için bu aralar en önemlisi sanırım. Gerçekten merak ediyorum. Nasıl var olduysam oldum ama neden var oldum. Eminim bir amacım var sonuçta sadece yemek yiyip, koca doğanın oksijenini tüketmek için geldiğimi düşünmüyorum. En azından böyle olsa bile benim gibi biri olmazdı. Kim olduğumu ve amacımı bulursam, ben bana verilen sürenin sonuna geleceğimi düşünüyorum. Gidersem bile en azından farkında olarak gideyim boşu boşuna senelerim gitmiş olmasın. Bu yüzden biraz daha dayanmaya karar verdim. Bu sefer kendim için yapıyorum bunu. Kendi değerimi azıcık olsa bile anlayabildiğim için. Hala kendimi başkalarından çok sevmesem bile yine de bir şeylerde kendimi öne almak istedim -şu ana kadar vediğim ilk beş mantklı kararımın içine girebilir. 

Ruh halimiz bunlara nasıl katlanıyor? Katlanmıyor. Gerçekten katlandığını düşünmüyorum. Katlansam hala dümdüz yaşayan ve amaç arayan bir insan olacağımı düşünmüyorum. Amacımı bulayım, kendime bir amaç belirleyeyim, bu amacımı gerçekleştireyim ve sonum gelsin diye beklemezdim. Mentalimiz de aslında kendimize bir amaç belirlediğimiz ve arayış içine girdiğimiz için biraz olsun motive olup düzene giriyor gibi geliyor. Kendimde gözlemlediğimi söylüyorum. Artık önemli olan siz oluyorsunuz bir başkası değil. Mutlu olmaya başlıyorsunuz. Çok ilginç geliyor ama bir şeyler değişiyor, sürekli. Bazen elimizde bazen değil, ama elimizde olanları kendimiz için iyiye yönlendirirsek kim bilir daha neler olur? Daha fazla konuşup sizi de yormak istemem.

"Bizler Kimleriz?" soruma kendimce verdiğim cevapları size de söylemek istedim. Aklıma gelen her şeyi yazdım gerçekten, bilmiyorum amacıma uygun olup olamdığını. Umarım benim gibi düşünen birkaç kişiye dokunabilmişimdir.