Ben sevilmek istiyorum.. 

Herkes sevilmek ister ama ben buna muhtacım ama çok korkuyorum, o kadar çok korkum var ki ...

Kalbimde o kadar yara var ki sevgiye dair yaşadığım şeyler artık kalbimi sertleştiriyor. 

Ben bir zamanlar birisini çok sevdim.. hemde o kadar sevdim ki onu her düşündüğümde mutluluktan ağlayacak gibi oldum her gece şükrettim hayatımda olduğu için. Gerçekten çok sevdim, aklım almıyordu nasıl böyle bir insanı bu kadar sevebiliyordum ? Ama bu kadar sevmeme rağmen o insan benden soğudu.. Ona sevgim fazla geldi , benden ayrıldı, ben de ondan sonra eski ben olamadım. Kalbimin en iç kısmı o kadar kırılganlaştı ve sevgiye, başka türlü sevgiye, o kadar muhtaç oldu ki etrafına artık çitler, teller örmeye başladım. Bundan sonra başka biri girer gibi oldu hayatıma şansa bak o da bi anda benden soğudu ve kalbim artık iyice kendini kapadı. 

Artık birini sevmek istemiyorum. Kalbim yeterince yorgun. Bir insanı sevmeyi bırak yarım kalp ile yaşıyor gibi hissediyorum. 

İnsanlara karşı gittikçe soğuklaştım, kimseyi hayatıma sokmamaya çalışıyorum ama bir yandan da insanlar beni sevsin istiyorum. O kadar zavallı bir insanım ki...

En dönüşmek istemediğim insana dönüşüyorum. Zaman geçiyor ama benim de bütün umutlarım soluyor. 

Kalbim ile beynim sürekli çatışma halinde. 

Kalbim istediğim şeyi yapmamı söylüyor beynim ise bunun sadece daha da kalp kırıklığı getireceğini söyleyip beni koruyor. 

Ne yapmalıyım ? Nasıl yaşamalıyım ? Kimi dinlemeliyim ? Zaman geçiyor ve ben sadece yerimde sayıyorum. Tıkandım. Yüreğimi söküp atmak istiyorum. O zaman her şey daha kolay olurdu..