Sanki bir ipin ucu elimizden kaçmış yakalamak için koşuyoruz, tam bir yerde tutuyoruz ama o ip aslında bizim ipimiz değilmiş diyip bırakıyoruz.. Çok kopukluk olduğunu hissedip ara verdiğinizde  bir önceki bölümden başlamamızı gerektirir fikrimce, belki de bir solukta okumalıyız? Her bölümde kendimizden hiç yoksa bir cümle oluyor. Bazı cümleleri düşünmüşüzdür de içimizde kalmıştır. Hani bazı okuduklarımız “Ben bunu yaşadım da bu cümleyi bir araya getiremedim” gibidir ya öyleydi. Yazarla tanıştığımız ilk kitabım, uzun zaman önce almıştım ama öyle alalade okumak istemediğim bir kitaptı güzel zamanda, güzel duygularla okudum. Şahane bir eserdi. Bu arada yazmazsak kesinlikle çıldırırız!