şu yaşıma kadar arkadaş olduğum herkes bi şekilde hayatımdan gitti, bazen ben istediğim için bazen de kendileri. sonuç olarak kimse hayatımda kalmıyor ve herkes geçici. artık yeni biriyle tanıştığımda hep nasıl gideceklerini düşünüyorum ister istemez. ha çok kişiyle de tanışmıyorum eskisi kadar o ayrı konu.

anneme önceden yaptığım bir davranışın normal olup olmadığını sormuştum. onu paylaşmak istiyorum.

ben birine sevdiğim bir şarkıyı, filmi, sanatçıyı, kitabı vs. söylediğimde sonradan onun da benim gibi sevmesine katlanamıyorum, dayanamıyorum. içim içimi yiyor. "hayır, asla benim izlediğimde aldığım zevki alamazsın o filmden, aynı hissi alamazsın o şarkıyı dinlerken. sen ne anlarsın ki?" demek istiyorum o kişiye. bi' anda nefret ediyorum o kişiden ölesiye. arkadaşlığımı bitirme derecesine geliyorum hatta. 

tanıştığımızdan beri aynı zevke sahipsek bu his oluşmuyor. sadece benim sayemde/benden sonra öğrendiğinde oluyor.