Yeni devrin prensesleri, yani biz kadınlar. Sanki bir soylu gibi hareketlerimiz. Biz kendi kriterlerimiz için değil onun bunun şartları için yaşıyoruz. Altın kafesteki bir kuş misali yaşlanıyoruz. Tek tutulabildiğimiz şey zaman. Ne kadar sonumuz olsa da zaman, anca zamana tutunabiliyoruz. Biz kadınlar giydiğimiz şeylere göre ayırt ediliriz, ruhumuza göre değil! Biz genç kızlar aksanımıza, nezaketimize göre seviliriz; niyetimizi göre değil. Kibar konuşunca, denileni yapınca, kısacası göze çarpmayınca özeliz. Çünkü anca öyle uçamayız. Büyüdüğümüzü anca hatalarımızda fark eder, hep onların istese de olamadığı o masum saf ve mükemmel kişi olmak için yetiştirirler. Aramızdan biri ruhunun aynası olursa eğer; istediğini konuşur, istediğini giyer yani farklı ise eğer etiketleniriz. Kibar konuştuğumuz, olaylara dahil olmadığımız sürece hepimiz aynı ve hepimiz "iyi" kızlarızdır. Eğer bi gün zamanı gelirse vicdanımıza bakılmak yerine malımıza, kalp temizliğimiz yerine soyumuza bakılır da evleniriz. Çünkü bizim nasıl biri olduğumuz önemli değil, herşekil onların istediği gibi olmak zorundayız. Sonuçta krallığı "krallar" yönetir, kraliçeler ise prensesi terbiye eder. Burda terbiye dediğimiz şey gelecekte prensesin hayatta kalması için soylu bir koca bulmasıdır. Ve de kraliçe olması. İnsanların o pis kişiliklerindense biz mükemmel olmalıyız. Çünkü biz, toplumda ahlak kurallarına uymak zorunda olanlarız. Çünkü biz, onların olamadığı kişiler olmak zorundayız ki öbürleri de vicdanını rahatlatsın. Ne yaparlarsa yapsınlar biz hatalarıyız. Bize ne yapılırsa yapılsın bir Polyana edasıyla hep çocuk kalmalıyız, hep susmalıyız. Dışardan güçlü kadınlar övülür fakat kimse kendi öz kızında o potansiyeli aramaz. Çünkü kızı eline yüzüne bulaştırır. Çünkü güçlü kadınlar edeplidir. Ama ne için toplum için değil, kendini yetiştirebildiği için. Hiç kimse güçlü bir prensesin giydiğine laf edemez; kraliçe, kral ve müstakbel eşi hariç. Zaman geçiyor ve bizde akıp gidiyoruz.