Düşünüyorum, insan bu hayattan ne istemeli?

  Sağlıklı bir beden herkesin dilindeyken sağlıklı ruh neden bu kadar arka plana atılıyor? Yaşam zorlukları, kaygılar, ilişkiler şunlar bunlar... Hepsinin bir noktada karşımıza çıkması gerekiyor bunu kabul edebilirim ancak bunun sürekliliğini, ruhu karartmasına izin verişimizi kabul edemiyorum.

   Km başına düşen asık suratlı insan sayısı ne kadar? Kaç kişi camdan kafasını uzattığında " Oh be! Bugün mutlu uyandım ve mutlu kalacağım." diyor. Bilmiyorum ama ne istediğimi biliyorum. Gülümseyen insanlar görmek istiyorum. Öyle alay edici gülümsemeler değil. Gülümseyenin ruhunu, gülümseneninse gözlerini aydınlatan gülücükler... 

   Mutlu olmak ve mutlu insanlarla etkileşimde bulunmak sosyal bir varlık olan biz insanlar için haktır.  Ve insan bu dünyadaki yaşantısından kesinlikle bunu istemeli. Süremiz dolduğunda, yaşamımıza dair şu sözler dökülmeli ağzımızdan. Kendime göre söyleyecek olursam:

" Ben Leyla. Bu kadar zaman yer kapladım bu evrende. Vücut bulmuş bir rakibim hiçbir zaman olmadı. Kaygılarım ve korkularımla boğuştum. Ancak bununla tüm ömrümü harcamadım. Başımı ağrıtan uğultulara camları kapattığım da oldu, ruhumun karanlığında kendimi kaybedişim de... Ama çok geç kalmadan öğredim. Uğultuların arasından kahkahaları ve cıvıltıları duymayı... Ruhumun karalığında aslında yıldızları daha net izleyebildiğimi, sabahın 5'lerinde hayatın yaşamaya değer olduğunu gördüm. Ve şuan diyebilirim ki, iyi ki dünya ile savaşa girmedim. İstesem de giremezmişim. Çünkü dünya benimle savaşmak istemedi. Onunla olan hayatımda bana alan açtı. Savaştığım tek şey fani olumsuzluklarım oldu ve ben de bunda galip geldim. Hak ettiğim gibi yaşadım bu yüzden buradan pişman ayrılmayacağım."

 Peki ya sizin son cümleleriniz nasıl olacak?