İçinde ki derinliği arar gibi baktığım kahverengi  gözlerden  beni ayıran, müthiş yüksek sesle çalan 8 alarmıydı hiç mutlu bi gün için çalıyor gibi durmuyordu. Tekrar görmek için gözümü kapattığımda karanlıktan başka bi şey göremiyordum. Her sabah olduğu gibi telefonu bile almadan geceden yarım kalan sigaramı yakıp 1 aydır rüyalarıma giren bir çift gözü düşündüm, sahi ya kimindi bu gözler? neden rüyalarıma giriyordu? aslında memnundum onlara bakmaktan ama kimin olduğunu düşünmek beni yaşlandırıyordu. Sigaram bitmişti söz verdiğim gibi karıncalara şeker verecektim, evet bi anlaşma yaptık, yuvalarının önüne sabah akşam küp şeker koyuyorum onlarda masaya çıkmıyorlar, aslında bir ilaç yardımıyla hepsini öldürebilirim ama bana 2 hafta tahammül edebilen tek canlılar onlardı gerçi bi cırcır böceği 4 gün kalmıştı hakkını yiyemem. Tüm sorumluluklarımı yerine getirdiğime göre artık şu bi çift gözün peşine düşme vakti geldi diyerekten kendimi dışarı attım. 

Hava her zamankinden daha soğuk, dar uzun kaldırım taşlı sokakta dün akşam ki eylemden kalan pankartlar rüzgarın etkisiyle adeta dans ediyordu, belki onlar da eylem yapıyodur, gösteri alanına kadar titizlikle taşındıktan sonra işleri bitince çabucak vazgeçilmelerinden ötürü. 

Sokağın bitiminde kimsenin kahvesini beğenmediği için önünden bile geçmediği kahve dükkanına girdim kahvesini ben de beğenmiyordum ama koltukları rahattı, içeri girdiğimde her zamankinden farklı koktuğu ve en beğendiğim koltukta bi gölge olduğu gözümden kaçmamıştı.. 

fark edilmeyeceğim ve koltukta ki gölgeyi rahatça görebileceğim bi masaya oturdum. Bu gölgenin ve içeri girdiğimde tanıdık olmayan kokunun sahibinin bir kadın olduğunu anlamak pek de zor değildi.