Evim beni istemedi, eve dönmemi hic istemedi hatta evim kapısını başkasına açtı. Uzun zamanlar boyunca eve dönmeyi istedim, cok istedim ama olmadi hatta her denemede daha da üzüldüm. Yaşamın eve dönmekten ibaret olduğunu saniyordum. Hataydı bu sanılgı ve karar verdim evi yok edecektim, belki evi yok edecek takatim yoktu ama bütün anahtarlari yok edebilirdim. Her yok ettiğim anahtar bana inanılmaz bir acı veriyordu. Her anahtarda evimle göz göze geliyormuşumcasına titriyordu bedenim kesiliyordu nefesim. Anahtarlar yavaş yavaş bitiyordu bense yavaş yavaş özgürleşiyordum sanki. Bütün uzun yıllarımı koca bi sanılgıya heba ettiğimi farkediyordum. Hayır. Yaşam, eve dönmekten ibaret değil pek cok farklıydı. Henüz hayatın ibaretini bilecek kadar ilerlememiştim belki ama ibaret olmayacağı şeyi çok iyi öğrenmiştim. Yaşam, eve dönmekten ibaret değildi.