Şimdi masumiyet ve aptallığın karıştığı bir dünyadan yazıyorum sana Mathilda. Senin zamanından kendi zamanıma bir not gibi düşün bunu. Herkesin çamura bulanmış yüzünü görüyorum. Herkesin kirli yanına şahit oluyorum. Artık en masum sandığım kişi bile masum değil gözümde. Sen bile o kadar masum gözükmüyorsun gözüme. Kırmasın seni bu sitemim. Gerçeklerin seni kıracak kadar önemli olmadığı bir dünya burası. Hiç değilse öyle olmalı. Bu kadar naif olmak da senin kirli yanın işte. Kırılmak değil mesele aslında, bir heybe gibi taşıyorsun izlerini ruhunda. Ruhun paramparça Mathilda. Ruhun taninmayacak halde. Oysa, güzeldik. Artık gülümseyişinde bile eksik bir şeyler var. Umudum hala yerinde ama, bu ruhu kutsallaştırmak için verdiğim çabayı, bir iki yalancının naif kalbimi kırmasına harcamayacagım. Çünkü Mathilda masum olmak eskisi kadar güzel değil artık. Herkes kadar bende kirliyim. Kirlenmeden temizliğin kıymetini anlayamıyor insan. Bazen kirlenmek, bir parça çamur o kadar da acıtmıyor.