Oturmuşum üstümde cesetle
Susamış sevgiye ölü dudakları
Sürekli konuşuyor zihnimde
Durdurulmaz kar taneleri gibi
Lapa lapa yağdırıyor kelimeleri
Bir ilkbahar sonuna doğru
Başlıyor turuncular yeşermeye
Oturmuşum üstümde cesetle
Kök salmış taburede bekliyorum
Yaşlarım sonsuza değin bitsin
Yalnızlığın gri tümceleriyle
Bekletilen yıllanmış fikirlerim
Artık yaşatamıyor beni, bizi
Görünmüyor şişelerin dibi
Oturmuşum üstümde cesetle
Kurulmuş en baş köşeye
Kalkmak bilmiyor, susmak hiç
Bana kal, otur diyor sürekli
Olmaz diyorum metanetsiz
Oysa tükendi, kalmadı hiç
Yaşanmadan geçirilen vakit
Oturmuşum üstümde cesetle
Kalktım birden küflenmiş hınçla
Apansız kırdım attım bir tarafa
Ona bağlı çelikten prangamı
Oysa öylece şaşırdı kaldı
İlk fırsatta bastım tokadı
Dedim sen de kalk, diril
Yetti bu tembel miskinlik
Terk etmedi amaçsız hayatını
Tekrardan seçti karanlıkları
Söndürdüm ona dair umutları
Artık
Bedeniyle ruhun ayrılmıştı yolları
Nereden buldum bu cüreti
Oysa
Oturmuştum üstümde cesetle
Kalkmak bilmezdim
Yorum Bırakın