Bir gölgeydim sadece yerde boylu boyunca sonra güneş belirdi ben kayboldum. Bir umuttur varlığın insanlığa sonra ay tutuldu sen kayboldun. Hayalperest bir kalbin son suç ortağı gözlerin. Ve nasıl göz gözeyiz bir an, ansızın bir infilak! Anlar sadece anlar. Yeşillenen her zerremin kuru dalları bilinçaltımın derin okyanuslarında saklı. Okyanusları da aydınlatır mı deniz fenerleri?  Deniz feneri değil gözlem evi gibiyim tüm ağaçların ortasında insanların arasında o ormanın içinde. Bir tren rayı uzuyor gecenin sonuna doğru o ormanda. Tüm duyguların kuşatılmışlığıyla bir bitki örtüsünün üstünde akıyor tren rayları. Hızlanıyor raylar hızlandıkça unutuyor yavaşladıkça hatırlıyor. Bazen soruyor yıllardır üstünden akıp geçtiği bu topraklarda  Anadolu'da binlerce çeşit bitki örtüsü varken neden yıllardır hep aynı düşünce biçimi var?  Tren raylarının üstünde bir araba gri mavi  renginde. Arabanın içinde bir adam nabızlarının belki son eşiğinde. Sigarasını yakıyor tren yaklaşırken ormanın içinde. Bir köpek beliriyor. Köpeğe selam veriyor adam köpeğe selam vermenin adamlık sayıldığı zamanlardan kalmış bir saygıyla. Köpek konuşuyor "Önce sizi sonra bizi uyuttular" diyor. Sigarasını söndürüyor adam ve "Bu ülke!" diyor gözlerini trene dikerek başına gelen her şeyi unutmak için uyumak isteyen birinin uykusunda kurulmuş. Daha doğrusu uykusuzluğunda. Çünkü unutmak için uyumak hiç bir şeyi çözmez.”