Dayanamıyorum. 

Göz yaşlarımı akıtıp rahatlamak istedikçe içime dökülen her damla yine boğazımda düğümleniyor. Ne ara böyle olduk. Neden bir anda değişti her şey. Büyümek bu değil ya da bu olmamalı. İnsanların zaman içindeki değişimlerini kabullenemiyorum. 

Hâlâ bekliyorum. 

Ne zaman kırgın olduğumu fark edecek diye hâlâ bekliyorum. 

Hayatımın orta yerindeyken bulunan ilk fırsatta herhangi biriymişim gibi davranılması çok ağır geliyor. Benim verdiğim değerin hiçbir kıymeti yokmuş gibi ilk fırsatta yerimin doldurulabileceğinin hissettirilmesi çok ağır geliyor. Yokmuşum gibi davranılması çok ağır geliyor. 

Dayanamıyorum. 

Hissettiğim tüm bu duyguların farkında olunmaması, belli etmeye çalışırsam yanlış anlaşılırım diye uzak durmaya çalıştıkça içimde daha çoğunun birikmesi, çocukluk gibi görünmesin diye atamadığım her tribin ok gibi fırlayıp yine bana saplanması çok ağır geliyor. 

Dayanamıyorum. 

Hayatımda hiçbir şey yolunda gitmediği halde şımarıklık yapıyormuşum gibi en ufak şeye alındığım düşünülmesin çünkü bu ufak görünen şey bardağı taşırmakta olan son damlam. Görmezden gele gele, büyüklük yaptığımı düşüne düşüne, bir damla dahi taşıyacak yerim kalmadı. 

Dayanamıyorum.

Her seferinde sevdiklerim tarafından sınava tabi tutulmaktan yoruldum.

Çok sevmekten yoruldum.

Çok sevip karşılığında hiçbir şey beklemediğim halde yine de bunu yaşıyor olmaktan yoruldum.

İzin verin sizi arada hiçbir kırgınlık olmadan çok sevmeye devam edeyim.

İzin verin değer vermiş olmanın cezasını bu şekilde ödemeyeyim. 

İzin verin birazcık üzülmeyeyim.

İzin verin artık ağlayan taraf ben olmayayım.

İzin verin mutluluğunuza ortak olayım.

İzin verin sizinle birlikte gülmeye devam edeyim.

İzin verin. 

Bana birazcık izin verin.