Umut çalışmayan bir plak şimdi. Dinlemek istediğim ne çok şarkı var oysa. Umut şimdi sadece umutsuz bir vaka. Durumlar mı umutsuz ben mi anlayamıyorum. Çay içsem, yüzüme su çarpsam her şey geçer mi diye düşünüyorum. İşte o zaman kimseyi anlamadığım için mutsuz olmam belki. Herkesçe unutulmuş bir kitap olmam belki tozlu raflarında hayatın. Böyle anlarda hep kalbime sarılmak istemişimdir. Ama insan kalbini sarıp şevkat veremiyor. İnsan böyle anlarda her şeyi unutuyor. Tek anladığı şey acılarının dayanılmaz yükü oluyor. İnsan o zaman çaresizlikle baş başa kalıyor. İnsan o zaman insansız olmak istiyor. Ve insan hiçbir şey yapamıyor. İnsan hep eksik kalıyor. Tamamladığını sandığı anda hayat hatırlatıyor: "Hiçbir yapboz kalbinde tamamlanmaz, bazı parçalar hep eksik kalır."
Sevgiler eksik, vicdanlar eksik, anlam eksik, insanda hep bir şey eksik. Her şey şimdi acıya bürünmüş sanki. Baktığım her şey acı. İnsanlar sadece kalbime batan diken gibiler. Yoklukları batıyor, varlıkları ayrı batıyor. Konuşsalar batıyor, konuşmasalar ayrı. Sessizlik mi acıdır, taşınması zor cümleler mi? Yoksa en ağır cümle sessizlik mi?
Kimse kimseyle konuşmuyor, kimse kimseyle yüzleşmiyor. Bize kalan tek şey söyleyemediğimiz sözlerin arkasında acı acı ağlamak mı? Ağlayalım o zaman ağlayalım...
Yorum Bırakın