Çabamız hep varoluştan yana ya yokoluş onu ne yapacağız. Tamamlanmayan ve bence asla tamamlanmayacak olan bir varoluşsal çaba. Güzel bir kelime var kelimesi bana huzur verdi kendisi şuan mesela. Ama bazı varlar var ki onlar tabi ki korkutuyor ve düşündürüyor. Mesela kötü insanlar var, düşüncesiz insanlar var, can yakan insanlar var, haysiyetsiz insanlar var... Var yani ama bunların aksinin varlığı da yine var kelimesiyle ifade ediliyor. O nedenle var kelimesi nerden baktığına göre değişiyor.

            Biraz da yoktan bahsedelim. Yok yazınca ilk aklıma gelen yok olmak. Hepimizin sonu yok olmak. Belki bir yerlerde tekrar var olacağız ama var olmak için önce kesin yok olmamız gerekecek. O nedenle yok kelimesi de hayatımızın vazgeçilmezi. Yokoluş, varoluşsal gibi ünlenmedi ama her cümlemizin içinde var yok. Şöyle de düşünüyorum varoluşu da varoluşsal sancı gibi olmadık kelimelerle biraraya getirerek kullanıyoruz. Varoluş neden sancılı olsun ki var oluyorsun ilerliyorsun sonu yokoluş olan bir varoluş sancılı olmamalı. Aksine eğlenceli olmalı çünkü belli sonu belli. Bu kelimenin yanında sancı kaldırılmalı ve varoluşsal neşe gibi kelimeler eşlik etmeli. Dünyanın en karamsar, fazla hisli, fazla farkındalığa sahip her an mutsuzluğun içine aldığı bir insan olarak kafamın içinden bildiriyorum kalp lütfen sakin ol, neşeyi gör ve yaşa...

           Dışarıda çok muhteşem bir kar yağışı var. Böyle bir şey olamaz cidden harika. Onun içinde kara kış, beyaz çile falan diyenler var. İşte bazı varların kötü olduğunu söylerken bunları da kastediyordum. Ya o bembeyaz gökyüzünden süzülen şeyin kötü kelimelerle birleştirilmesi olacak iş mi? Varoluşta öyle varsın ve devam ediyorsun bunun kötü olma ihtimali yok.