Oyun ilk olarak yaşadığı bir kazadan dolayı hafızasını kaybeden Gilles ve ona bu süreçte yardımcı olan eşi Lisa üzerinden ilerlemektedir. Oyun çok doğal ve akışkan bir süreç içerisinde bizi tetiklemektedir. Duygu değişiminin bu kadar doğal olması karakterlerin ismini bir yerden sonra yok etmektedir. Bu yok etmek olumsuz bir anlam değildir kesinlikle. Bir erkek ve bir kadın üzerine ve bir evlilikteki yalan duvarları üzerine bir oyun. Alışagelmiş evliliklerini sürdürürken birbirlerine söyledikleri yalanları ve hatta bittiği noktada geri her şeyi düzeltmek için oluşturdukları yeni yalanlarıyla beraber sadece bir evliliğin bir cinayet sebebi olabilmesini değil aynı zamanda insan özünde bizi var eden karakterimiz içinde neye ihtiyacımız olduğunu da çok iyi sorgulatan bir oyun. Oyunun bir kısmında her iki karakterden de aynı şeyi duyuyoruz. Benim içim de iki tane ben var. Biri senin sevdiğin ve görmek istediğin diğeri daha ilkel olan benden bir ben. Sürdürebilmek için sakladığımız ya da sürdürürken ki yıpranmışlığımızla oluşturduğumuz kim bilir kaç tane ben var içimizde. Birbirlerine söyledikleri yalanların yanı sıra bunlar kadar ağır olan bir şey daha var ki o da hiç söyleyemedikleri altan aldıkları, evi süpürür gibi süpürüp süpürüp içine attıkları. Bir yerden sonra bu yalanları itiraf etme süreçleri aynı zamanda kendilerini de tanımaya imkan sağlıyor. İçlerinde olan bir sürü benlikle karşılaşıyorlar bu tartışmanın içerisinde. Hem birbirleriyle tanışıyorlar hem de kendileriyle. Ve her şey bittiğinde artık aralarında hiç bir duvar kalmıyor. Bu doğallık, bu hayattan gelen akış; oyuna hayran bıraktı beni. 

‘Galiba arabanıza kustum.’

:)