Osmanlı İmparatorluğu’nun son dönemi, 19. yüzyılın başlarından 1922’deki resmî yıkılışına kadar süren, reformlarla ayakta kalma çabalarının iç ve dış baskılarla sınandığı bir süreçtir. Bu dönemde imparatorluk, ordu ve ekonomik gerilemelerle yüzleşirken Batı’nın siyasi ve teknolojik üstünlüğüne karşı kendini yenilemeye çalıştı.

1839’da ilan edilen Tanzimat Fermanı ve 1856’daki Islahat Fermanı, Osmanlı’yı modernleştirme girişimleriydi. Hukuki düzenlemeler, merkeziyetçiliğin artırılması ve azınlıklara verilen haklar, Batılılaşma çabalarının birer parçasıydı. 1876’da I. Meşrutiyet’in ilan edilmesiyle anayasal düzene geçiş sağlansa da Sultan II. Abdülhamid, 1878’de meclisi kapatarak otoriter bir yönetim benimsedi. Onun döneminde modern eğitim kurumları açıldı, demiryolları inşa edildi ve iletişim ağı genişletildi.

1908’de II. Meşrutiyet ile Osmanlı yeniden parlamenter sisteme döndü. Ancak Balkan Savaşları (1912-1913) ve ardından I. Dünya Savaşı (1914-1918), imparatorluğun sonunu getiren olaylar oldu. Savaşın ardından 1919’da başlayan Kurtuluş Savaşı, Osmanlı’nın fiilen sona ermesine ve 1923’te Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasına zemin hazırladı.

Bu süreç, Osmanlı’nın bir imparatorluk olarak sonunu getirse de modern Türkiye’nin temellerinin atıldığı bir dönüşüm dönemi olarak tarihe geçti.