Orta Çağ'da, özellikle 15. ve 16. yüzyıllarda Avrupa'da kadınların "cadı" olarak suçlanıp yakılmaları, tarihsel olarak oldukça acı verici bir dönemdir. Bu dönemde, cadılık suçlamaları, toplumun korku ve hurafelerine dayanan bir şekilde yayılmaya başladı. Kilise, cadılığı tanrıya karşı işlenen bir suç olarak kabul ediyor ve bunun üzerine düzenlenen mahkemelerle kadınlar hedef alınarak işkenceye tabi tutuluyor, suçlu bulunup öldürülüyordu.

Kadınların cadı olarak suçlanma sebepleri arasında, genellikle toplumsal normlardan sapma, özellikle de bağımsızlık, bilgi ve güç sahibi olma gibi durumlar bulunuyordu. Çoğu zaman, kadınlar yalnız yaşamayı tercih ettiklerinde ya da sosyal normlardan farklı davrandıklarında, toplumun gözünde şüpheli hale geliyorlardı. Ayrıca, pek çok kadının yaşadığı yoksulluk ya da hastalık gibi durumlar da onları cadı suçlamalarına açık hale getiriyordu.

Cadı avları, genellikle dini otoritelerin ve yerel hükümetlerin onayıyla yürütülüyordu. Kadınlar, işkencelere maruz kaldıktan sonra, bu suçlamaları kabul etmek zorunda bırakılıyor ve sonunda infaz ediliyordu. Yakılma, en yaygın infaz yöntemlerinden biriydi çünkü bu yöntem, cadılığı simgeleyen bir eylem olarak görülüyordu. Yakma, bir "arınma" süreci olarak düşünülüyordu, yani kadının günahlarından arındığı kabul ediliyordu.

Kadınların cadı olarak yakılması, Orta Çağ’ın sonlarına doğru yerini daha sistematik bir cadı mahkemelerine bırakmış olsa da, bu dönemdeki korku, kadınların toplumsal hayatlarındaki rolünü şekillendiren önemli bir faktördü. Bu zulüm dönemi, sonrasında hukuk ve insan hakları anlayışının gelişmesiyle daha fazla sorgulanmış, ancak pek çok masum insanın hayatına mal olmuştur.